Gam sa ham nida!

Each of the participant had an IYF promoter to take care of him/her, who happens to be working in the region from where the participant comes.  They would introduce the participants to various higher ups of the organizers. The bunch of Korean Pastors from India, showed their concern by unwarranted preparation of Indian food (which they had learned to prepare while in India – rice, dal, aloo-baigan, pappad etc.) and supplied us with the same for two nights, over and above the regular food! Baba, in spite of refusing, they would not agree, finally, we had to receive that, and keep that in the refrigerator, but never getting the relief to eat that, in spite of having refused dinner one night to avoid wasting food.

At night, the last session of the day, usually starting with some felicitation by some participating state representatives (usually a minister), there would be some announcements, and a final exhortation of about 10 mts by Pastor Ok Suk Park, the founder of Gospel Mission Church (a Korean edition of Baptist church).  However, this session would have a rather grand snack, more like a mini repast, with soft drinks, cakes, fruits and cookies!! To this, I did justice without fail!

The Opening Ceremony:

The former conference had a very matter of fact kind of opening ceremony – with some Korean traditional music ready to play, but with very less of ceremoniousness. There were two comperes – English & Korean, man & woman.  They crisply introduced.  There was a speech – recorded – by Ban qi Moon, the UN Secretary General, again a recorded message by Prime Minister of Korea, an address by the welfare minister, opening addresses by the Presidents of the three organizations – viz., ICSW, IFSW and IASSW.  Then the vote of thanks.  Then we had to wait (impatiently, and eagerly and hungrily, after the looong wait from registration at 2 pm till 7 pm!) for the toast and declaring the dinner open!

Korea is a beautiful land – especially, the South where I had the opportunity to travel from North (Seoul and Paju) to the South (Busan).  It is a Peninsula, thrice as big as Kealam, and with just about 5.05 crore population. It appears very green with hills all over the country – green hills, not really big mountains. It has a rather pleasant summer – not very hot; and a rather sever winter (for Indian Standards).  During the winter it snows!

Bordering it on the North, with some area separated by two Rivers and their confluence, the North Korea – same people – now separated and almost antagonized on the basis of divergent political ideology (Capitalism and Communist Socialism – read, Communist dictatorship!).  People whom I met, didn’t seem to regret it! I was at one border point, where they have a (propaganda) centre cum observatory – from where you can have a view through fixed powerful binoculars, which are for free!  I can’t be sure as to which ideology has benefitted the people better! Externally, technologically, amenities wise, even ecologically,  the capitalist country! The socialist country seem to get deprived even of its natural resources, by mismanagement and over exploitation of their natural resources – including forests! However, no clue as to ‘happiness index’! God knows – the entire North country is behind the iron curtains, even now.

Democratic Korea appeared an amazing land with an amazing people! In just about 40 years, it had a dramatic turn around, from rural poverty, it has gone to urban affluence – definitely, with American support – but also on account of the culture of the people.

On the one hand they are very American – the dress, the discipline, the professionalism in work, the way in which their cities are built, and technology is used. On the other hand,they try to be Korean – on solemn occasions, they have token representation of their traditional attire, they still have Korean food – but almost everywhere, you get the Euro-American food! All their research and development happens in Korean! They are well trained in Korean obsequiousness! I would rather say they are Americans in Korean skin and language.

The giants like Samsung, Hyundai, LG, Daewoo etc. are all Korean.

The youth interacting with me said that in Korean culture there is much stress laid on good education, to the point of making the youngsters toil hard to get into a good college.  So from grade 1 to pre-college times, they are made to toil, finally to have a respectable grade in the college entrance test! They said that they were put to work upto 12 to 16 hours a day.   The academic stress and suicides which used to be frequent in Kerala and in some Indian cities, a decade ago, still persists on a larger scale in Korea. They also observed that as the training up to 12^th is very rigorous, once you enter the college through the tough competition, then the rest becomes easier.  So stress is more at the pre-college level.

One of the youth empowerment strategies being employed, especially by IYF is the youth internship across the world, especially in the poorer countries – for service. That is helping them to shape their character.  There is also compulsory military service – could not make sure if it was so for both men and women.  

It’s the cleanest land I have ever seen, with the least minimum of waste or litter!! I tried to have a look at the various areas the travel took me, affluent urban, poor or old urban, rural – all areas appeared rather well kept, with hardly any waste to be seen strewn anywhere.

The only exception I found to the cleanliness and discipline was in the habit of smoking in public places, and stamping the cigarette-butts by foot, and leaving it on the roads and pathways, wherever they smoked! Regarding the road discipline, both the vehicle users and the pedestrians, seemed to be one step ahead of the Americans.

SKKU – Sung Kwan Kung University – we visited in Seoul, is a 630 year old university.  Once a centre of learning under royal patronage, and the state, it was taken over by Samsung a few years ago, and since then its growth has been phenomenal.  It has over 25000 students, Around 3000 international students. A very high rate of producing patents and more than 600 plus MoUs with various institutions!!

The President of SKKU hosted a fabulous lunch for us, with wine being served! All the dignitaries (education leaders – like VCs, Presidents, Rectors) wanted to have picture with the host president, and they didn’t feel shy for doing that!  I did not venture for the same, as announcement was being made repeatedly to get seated so as to start the lunch.  It was a rather rainy day, however, as we were boarding our buses, the President was out there in the rain (of course, with his assistant holding umbrella for him) to see us off!

There was some protest by a group of people with disabilities on wheel chair, against government welfare policy for them. The first one took almost all by surprise; however, the President of IFSW, took it sportively, as should by a Social Worker, and showed solidarity with their concern.  This was to make their point utilizing the opportunity of the minister being present.  There was a second protest on the second day, when the Mayor was hosting a grand dinner for all the participants. But this was informed, and the Mayor spoke to them and gave a listening to their appeal, so that the programme went off without any fuss.

Bodies

There were three main bodies, and many sub-bodies in the operation. The world joint conference, as the name indicates, is a biennial programme, usually anchored jointly by ICSW (International Council on Social Welfare), IFSW (International Federation of Social Work) and IASSW (International Association of Schools of Social Work).  Of the former, I happen to be a National Joint Secretary. I am a member of the third one. The second one is a federation. I am a member of one of the federation members. Currently, all the three are headed by women, European! This is also a venue when some of these hold their general body, and some hold election.  To get elected, you have to follow those intricate line, and be attentive to when the announcement comes etc. Also, as is the case with any elections, pull some chain, here and there.  So hardly any of us from India, except my former teacher Dr. Vimla was in the fray.  However, she also was not elected this time.

Though the forums are global, the thinking is predominantly, European-American.  Even the methods of practice in other countries are more or less same, though they may make some adaptations according to the culture.

When we try to present altogether different perspectives, especially from the Indian context, people keenly listen to, however, due to lack of quantifiable research, and publications in those lines, they do not get carried to the mainstream thinking.

SUSTAINABILITY

In the past two conferences 2 items of global (development) agenda were discussed – poverty and worth and dignity of human beings respectively.  Though sustainability is cropping up in the discussions much more than it used to be – green, spiritual, sustainable etc being heard much often – they are yet to get mainstreamed. Next conference in Dublin, Ireland (dates are already fixed – July 4-7, 2018) is on sustainability.

I pointed out that the very organizing of such conference should be re-examined from a sustainability angle.

The organizers were presenting (what was meant to be) humorous data on the conference :

Ate up almost 6 cows (!!), Drank equivalent of what 30 elephants would drink in 6 days, used 300000 sheets of paper!!

I thought these data had to be drastically relooked at on such conferences. No mention of plastic bottle and packaging generated, and consequent waste.

From an organization point of view, both the conferences can be said to impeccable – what they did were perfect (may be, not to our satisfaction).  There was thorough planning, and meticulous execution. I believe the monetary and human resource parts had much to do with that. The former taking care of the latter as well.

We found ample young men and women, ready to guide and facilitate every session – as prescribed.  Flexibility regarding any arrangement was very minimum.  Once, fixed, then to implement it to perfection is the norm. So the ppt, if any, had to be sent in advance.  The sessions would start at 8.30 am and go on till 6 pm (in the latter conference, at 8.40 am ending in a major Mind Education Session – mostly Gospel Preaching by Pastor Park – till 9.30 pm, followed by an interaction with world education leaders and the founder over sumptuous snacks going up to 10.30 pm) – most of them as planned,  If some presenters were absent, then there would be deeper discussion, some very superficial, some really insightful.

The World Education Leaders Forum is organized parallel to World Youth Workshop, both are run by Gospel Mission Church.  This is a Korean Baptist version, founded by the Ok Sung Park, who is still going strong at 72, preaching world wide his own version of Gospel salvation, apparently very powerfully, but all in Korean.  From my explorations, it was found that there were over 300 churches/worship centres for them in Korea.  They seem to have ‘missions’ all over the world – US, Africa, Asia and so on.  In India itself, there are at least five centres – Delhi, NE, Pune, Hyderabad, Chennai.  However, if pastor Park’s claim is true, it is remarkable.  When Korean average regarding divorce is 30%, in Gospel Mission Church it is 0.5% = 5 per thousand compared to 300 per thousand.

And in spite of my getting bored and irritated, the youth, almost 3000 in number, seemed rather happy and enthusiastic.

Music is a major strength and strategy. It was my first encounter with Gracias Choir – but it was indeed a graceful one.  Except a few Europeans and one black person, all others were Koreans, most of them women, who sang and played the western music so well. The four or five white people were all lead players of violin or flute or conductors!  It was announced that they were all of world reknown. The powerful western classical music seems to have a positive and cathartic effect.  They have a music school. The performance of the school kids, nearly moved me to tears.  There were four excellent theatre shows – musicals – two of Biblical Classic – Easter Cantata and Christmas Cantata; two popular ones – Don Quixote & Gift of the Magi (adapted).  The musicians themselves are the actors and the stage setters.  The stage setting was remarkable, and there was no delay or any hitch whatsoever, in spite of the music being sung live, with phenomenal music support of the instrumentalists.

For the Social Work conference, the concurrent sessions in 8 venues begin at 8.30 am and end by 6 pm. 

Our proposal was accepted, and we were given ample time to apply for scholarships, prepare full paper etc. However, it was only last night (2 am) that I could manage my final full paper (almost 9 pages) for a presentation of 10 mts. 

For plenary sessions, with the hall of 1000 seating capacity overflowing, I find that the majority attending, unlike our conferences. 

There were choice of field trips in the afternoon, while concurrent sessions are on.  I had not registered earlier, and they would not permit.  However, with our Indian persuasiveness, I managed to get a last minute inclusion with due payment of USD 10.

We had four major meetings and one small meeting. The General Body of ICSW, of IFSW, of IASSW and COSWA (Common Wealth Social Work Association).  We had an informal meeting among the Indian group, and all seemed very enthusiastic to build up the network. I don’t know how far that will be retained. It may all fizzle out, after some years.

At the WELF, it was a stimulating experience on account of three counts: 1) It was a company of education leaders, most of them from bigger centres of learning than ours – affiliating universities or unitary campus universities.  I was sharing the room with the VC of Alagappa university.  There were VCs from J & K, Punjab and Rajasthan and a few ministers from the North East.  2) Alongside there was a forum of government representatives, most of them ministers or bureaucrats, chiefly from African, central America and Asia. They were there alongside, and we could interact with them.  The representatives from Africa seemed much more articulate and erudite than the educational leaders and administrators we come across in India. 3) I had the opportunity to make a 10 mt presentation on Character Education – Which I termed, ‘Character Education for learning to live together on the planet’.  There were quite a few of the VCs eager to get my ppt (prepared overnight) and one or two of them making reference to it in their ensuing discussions. However, I was unhappy that there was no questions raised by anyone, though two minutes were given.

MoUs – A major happening at the WELF was building up international relations.  Some had come all prepared and were signing MoUs with many other universities.  Though gone rather unprepared, we had an official MoU with IYF for youth development, and with a couple other universities.  There is job for International Office.

My return trip was to be on 8^th morning (11 am) from Seoul.  I was asking the organizers and our Protocol regarding arrangements, however, nothing was coming through.  So in the evening, I skipped the last part of talk by the Pastor and the interesting Christmas Cantata and came off. Packed the stuff.  I had gone with just one old small trolley bag – Now I had stuff – mementos, photos, brochures etc etc and could not manage with that.  The conference bag of ICSW and a small satchel I had brought in the bag came handy. 

However, as I reported that I was to leave that night, our Indian contact told not to panic and that first class ticket from Busan to Seoul (Incheon Airport) had been booked for me, and somebody would drop me at 5.10 am in the morning. That was bit scary.  We bade good bye, and somehow, I managed to wake up at 4 am, got ready by sharp 5.10 am.  There was no body there.  A taxi came and stopped asking if I wanted to go – English was of no much help.  I tried our local contact and the protocol officer – no use!! Finally, very unkorean like, a young volunteer came with a big taxi.  We move to the railway station.  Then I asked about the ticket – he was not very sure.  However, he managed to ring up my contact person, and got the message of the ticket.  However, that had to be shown in the train.  He said he would message it.  Then he asked why not take a picture of the same.  He enlarged it on his android, I took a picture, and kept it safe for examination.  The train reached the airport  just about 5 mts late – after almost 370 kms in just 3 and half hours. There was another smart protocol waiting there for me, who guided me to the right gate.  Got the immigration procedure done, and relaxed in the luxury of the business class lounge.  I had the good fortune of having got my ticket as a business class one for almost the same price as that of the economy class – an offer through the agency! That was really a luxury! Especially the lounges and the  section of the trip from Seoul to Kualalampur.   The section to India, though it was business class, definitely, the treatment was different, so too the flight comfort!! The lounge provides unlimited food and drink, facilities for relaxation, wake up call, shower, and on payment (40 to 50 USD!!) even a massage!

From luxury to subsistence – on the run!

Arrived in Chennai after mid night and the next flight – economy & domestic – was to be at 6 am! They let me in, and after check in – long wait in the chair! Gone is the business lounge and all luxuries – back in India, back to being aam aadmi! And on reaching Kochi airport, a comfortable ride back in our JNRUM bus.  College visit – hello at the various camps, then off to Kottayam by my old pal UNICORN for Social Work General Body, then to Vechoor for a visit and finally to Aluva to Rajagiri Hospital for Doctors’ Day celebration!!  That was a mad rush! But thoroughly enjoyable!

Gam sa ham nida!  Thank you!

LAUNCH OF BBA - BCA PROGRAMME June 17, 2016 Friday 2 pm

The first question that I pose before this audience is regarding the nature of this programme - is it a regular programme or something else? You answer in positive and say that this is regular.  This is indeed regular, and that means your being here on a regular basis. 

However, this is REGULAR with a difference. This is an age of innovation.  The whole nation is going ga-ga after the 'innovation mantra'.  This programme is innovative in some manner - in the sense, we are making some 'improvisation' to circumvent the constraints of 'space' through a manipulation of time - say, 'timing'. 

This has been launched after a prolonged preparation of about two years.  I recall with gratitude the efforts taken by Dr. Krishnakumar who is sitting so silently behind. The way he presents himself gives me some recollection for our inspiration today. 

There are four terms that are dangling before my vision as we launch these programmes today:

1. Business

2. Administration

3. Computer

4. Applications

We spell 'business' with an 'i', but the 'I' is silent, it's 'biznes', where the 'U' is pronounced as 'I'.  This is the spirit of a true and successful 'business'.  It puts 'I' in the place of 'U', and keep 'I' silent - unobtrusively, putting the U as if it were I. 

Administration is about ad + ministrare --> to minister to.  It's all about service - to render service to whom you are supposed to be administering. 

So let's say that a HEARTIAN business administration would look out to serve the clientele in such a manner that the client feels s/he is being treated as if the business person is treating oneself, caring for oneself. 

We speak about this as a computer age! From our childhood and school days, when computers were said to be huge machines quite unreachable, inaccessible and unaffordable, they have become so common, and encompassing every aspect of life.  Over the years, its scope has only widened. 

It is more about application of computer technology that you are going to learn.  How to apply what (whatever) you learn to life for enriching life.  As Gandhiji put it:'Learn for life', so that we become disseminators of 'abundance of life' (Jn 10:10). 

Today, we began this function with the prayer led by Yadu: "നല്ലതേ തോന്നാവു, നല്ലതേ ചൊല്ലാവൂ, നല്ലതേ ചെയ്യാവൂ നിൻ കൃപയാൽ" May we, by your grace, think good, speak good, and do good!

May this journey be an ongoing and neverending  discovery of good ideas, good interactions  and many good and great accomplishments together.  

ॐ सह नौववतु  सह नौ भुनक्तु सह वीर्यं करवावहै 

तेजस्वी नावधीतमस्तु मा  विद्विषावहै  

ॐ शांतिः शांतिः शान्तिः !!

SH is a rather free and liberal space - hence no uniform is proposed; however, for your grooming, some dress code would be prescribed, at least for a few restricted days. 

You are being given two guardian angels, dressed in the white robe - Fr. Tomy Palatty CMI and Fr. Nijo CMI. 

May the Sacred Heart of Jesus, in whom is the treasures of all wisdom, bless us!

Sacred Heart - How to be?

As we gather together, once again, to celebrate the feast of Sacred Heart - the second Friday after the feast of the Holy Trinity (which is the next Sunday after the Pentecost) - we are presented with two texts Jn 6:1-15 and I Cor 10:1-11.

It's about food - bread; drink - wine. Pleasant topic - great meditation.

I searched and assessed that against a social situation of apparent affluence (people, in general, can afford??? many things, which they couldn't imagine even to use once in a life time!), there are about 1000 people in Kochi, being fed daily - about 300 lunch packs by Love & Care; about 200 lunch at General Hospital, About a 100 odd by Vincent de Paul (Society), perhaps, another 500 with all the care homes for the destitute put together.  They are being fed.  This is the miracle of multiplication of bread - it's actually not the multiplication of bread, rather, multiplication of 'plates', multiplication of sharers! Miracle is that of shattering of mind (heart walls) and extending of hearts - making the hearts sacred!

It is glad news that our state earlier led by UPA and now by NDA, and in Keralam, now with LDF which promises to 'set everything right' (എല്ലാം ശരിയാക്കിത്തരാം), has taken on itself the 'divine' task of feeding the citizens through 'right to food'! We have an act, a right, and can force the state to grant its citizens food! That is politics of rights, a right politics; also a polity getting divinized - without, perhaps, intending to do so!

Having been a rather busy person for the past 19 years of my professional life, I had 'work' for my lunch, and found lunch time a waste.  However, when my colleagues travel with me, and I press on getting work done, and not attending to their basic need for food, they feel, I am 'heartless'!  the point is, even those who are affluent, and have enough to eat, feel cared for and good, when they are offered food in time, are shown a concern that they should have their food in time.  Giving food is a divine act, a sacred act, and a sacred duty humans share with the humanity, as they go about seeking their own food.

Food is fundamental in sustaining life; for maintaining health - it is even stated, that right food itself is the medicine; it is also something which provides pleasure - but we are cautioned to 'eat for a fuller life' not to be the slaves of food. Finally, it for fellow ship - those dine together are more likely to stay together.  Eating together builds up fellowship.  .

The miracle no. 1 lies in the fact that 'earth produces enough for everyone's need; and not enough for anyone's greed' (Mahatma Gandhi).  However, the miracle is not effective as human mind gets covetous and greedy and accumulates for oneself much more than what one requires, and names that 'enterprise' and in the process deprives many.

The miracle no. 2 is the more vital one - touching the human mind and transforms it into 'sacred heart' which is willing to share, leading to enough for everyone, and even more!

The third aspect of the miracle is a dimension of sacred heart - it does not waste resources.  It is responsible, and not wasteful.  The miracle of transforming hearts leads to 'abundance', but that does not make one casual towards earth's resources. What was left over - again, it was abundant - was gathered and stored.

And it reveals a vital dimension of the Sacred Heart - while it establishes fellowship with humans in sharing ideas, experience and resources; it finds time for fellowship with the Transcendent by being away from the crowd, in the company of the Mother Earth, in communion with the Father in heaven. That is what Jesus did after the very impressive intervention - being away and alone with the Alone!

Jesus, as the Sacred Heart of the 'heartless, formless, transcendent God' realised the 'god-particle' in food from the very beginning.  In India, we used to call 'annam' as 'daivam'.  As Gandhiji pointed out, to the poor man, God appears in the form of bread.  Hence anna danam is 'God giving', it is god begetting process!

The fundamental nature of food was recognized very well by Jesus, when he taught the disciples the prayer 'Our Father'.  Evidently, there is a prayer for the 'daily bread'.  Starting with physical needs?  Yes and no! While Jesus is realistic about the bodily needs of survival for performing dharma, His priorities are set clearly in the prayer.  It is God's glory, God's rule and above all, God's will that have to be achieved.  The second part of bread, forgiveness etc. is  a natural fall out of the first set of prayers.  That is why he said about himself, 'My food is to do the will of my father' (Jn. 4:34).  If God's will is sought, the other needs are taken care of, sooner or later.  That was St. Chavara's experience as well. Hence he could proclaim: എന്നുടെ ഭോജനം നീയെ പാനിയം എനിക്ക് നീ.

In today's world, the Christian challenge is not merely of gathering and sharing; rather of producing - safe and enough food.  Today, producing food has to become a spiritual exercise for all, especially for Christian.

Finally, a call to extend our habits of sharing food - it has to go beyond the realm of humans - it has to reach out to those other beings - not necessarily by directly feeding them; rather, at least by not exhausting their food resources by greedy and limitless exploitation. This thought was so well expressed about 50 years ago, by Basheer in his thought provoking work: The Inheritors of Earth (ഭൂമിയുടെ അവകാശികൾ)
Greetings of the feast of Sacred Heart - June 3, 2016 

THIRD CURVE - Qayamat se qayamat tak?

Was it ittefaak that it was Mansoor Khan, the director of the box-office hit 'Qayamat se qayaamat tak' was speaking about the impending 'doomsday' despite his avowal that he was there not to make any doomsday prophecies.
But what a fabulous piece of Economic analysis - from Economics to Energetics, with energy supplied from fossil fuels (read, from SUN through a drastic evolutionary process of around 500 million years - initially coal -1750; and later, oil - 1850s). He assesses it as having reached its peak in 2013, and after which as per the bell (normal) curve, there could only be a decline.

The mind-body parallel was really a hit - the mind is willing to go supersonic, and it can be done very systematically - just by a gradual increase of 7% every week, and with 40th week, it is possible to systematically get beyond the speed of sound!! Vow!  But howsoever, the imagination works, can human body do that? 10 - 20 - 30 - perhaps, 100 kms/hour, can it ever get beyond? It is neither possible, nor desirable for the human body as it is in the present structure.  (Can the structure be drastically altered??).

The planet earth is the body, with human mind-imagination dreaming and scheming GROWTH! We have to keep on growing every year - every domain - wealth has to grow, say at 7% p.a.  Is it possible? The body can't stand after a limit. Is there a limit to growth?

Long ago, by 1972 Club of Rome had declared this through 'Limits to Growth'.  By 1992 Rio Earth Summit, this had become a matter of global discussion. However, all that awareness and the continuing and periodical global summits and agreements, have not made any drastic change in the human thought pattern of 'growth' on earth.

Mansur asks two fundamental questions - whether such growth is possible and whether such growth is desirable. He shows the multi-level myth on which the theory of growth is built.

I observe two things:
1. The tremendous growth of service sector around us - especially in Keralam.  How can this happen, when there is hardly any corresponding 'real' economics of production, specifically, in the primary sector not happening? That's not just a matter of Keralam - it's spreading to Tamil Nadu, to Andhra Pradesh... and productive land is diminishing.  And the pattern is one - we are increasingly becoming global and everyone is being led into that single pattern of growth.

When some typical examples are given, no body has doubts - e.g., a typical (cliched) sign of growth is to be owning a car.  Suppose all Indians - 1.3 billion or families - say 250 crores - were to own a four wheeler, could that be affordable? Could that be 'carried'?

2. The other question is that of the why of all our efforts. Why do we desire growth - to be more comfortable? Or in the ultimate analysis 'to be happy'.  So now instead of GDP, people have started speaking about (not really thinking about) Gross National Happiness.  Again, that we can measure it and compare it, itself is a weird thought pattern that everything can be, and needs to be quantified, measured and 'monetized'.  However, has the pattern of life (focus on growth, development) increased happiness?

To increase our happiness, we focus on our health, to increase our health we look upto having more hospitals - more hospital beds!! But on account of a major health care centre, where medical practitioners are being groomed, there was an onset of jaundice in the community.  That is just one example of happiness being lost unawares, when we think our happiness is increasing.

We are increasingly being fed on ideas and goods which show us how deprived and unhappy we are, unless we possess them.  And in our frantic search for them, we end up restless, breathless (our pulse rate is increasing 72 is gone. It's GROWING, so too our sugar levels, our pressure levels! It is mysterious that in spite of being part of that culture, my heart beat rate is between 54 and 62!!), and some what proudly 24/7!!

Mansoor quotes Edward Abbey who said 'growth for the sake of growth is the ideology of cancer'. Would we choose that?
But as someone said: Who will bell the cat? Or can anyone bell the cat? Or is technology the solution or the only solution?

But someone else also said: Who cares? It all began with a bang! And whether we like it or not, it will all end with a bang, some time or other! So, let's eat and drink, for tomorrow we die. 33Do not be deceived: "Bad company corrupts good morals." (I Cor 15:32-33).  But, that is Bible, and we are now treading moral grounds! That's perhaps, 'no, no, area' in a secular debate. Or will finally, the spiritual will add to happiness?  Would that be devoid of planet, water, air, relationship or inclusive of all that?

Even if we are resigned to the final bang with which we ought to go, unless that adds to our happiness, why bother? 

JOYCHETTAN - JOY CV, Assistant Librarian, Sacred Heart College

What can be said about Joy chettan - സുമുഖൻ, സുസ്മേരവദനൻ, ജരാനരകൾകതീതൻ - that was the impression I had about him. I asked him how he was managing to keep his hair still black in spite of having passed retirement age. He said it was natural, and he had no help from Godrej family of products! But when I see Joy chettan now in the coffin, I observe the drastic transformation that has taken place - in the process of illness, his smart appearance had turned into what was a ghost of his former self.  The section of hymn in the funeral rites goes thus: ക്ഷയമുള്ളോനക്ഷയനാകും മർത്യതയേവം സകലേശൻ നിതരാം നൂതനമാക്കുന്നു.  We have witnessed the ക്ഷയം of the physical presence of Joy chettan.  We believe and hope that we will witness God's power that makes our beings അക്ഷയം.

Joy chettan brings to me the memory of three trips: The first was when last year, he decided to go to Holy Land.  He was cheerful and matter of fact. He spoke about the trip and its organizers – Chavara Cultural Centre (of which he had been a part earlier). On his arrival, he came to the office, shared his enriching experience in the Holy Land, saying that it was worth the while going there, and in spite of some bad experience regarding arrangements, it was indeed a good experience.  He had brought some memento for me – perhaps, it was a rosary, and it remains on my desk even now!

The second trip that comes to my mind was his trip last October to Vellore.  That was when I realized that he had some problem.  He came to the office –serene, but concerned; matter of fact, but hopeful.  He said that there was a big growth and it needs to be removed.  We don’t know what is in store.  However, let us try on our part.  Please remember in prayers.  He went off hopeful and rather cheerful.  However, after reaching Vellore, it was not much of an enthusiastic voice that could be heard over phone - a voice sounding tired, but still eager to share. Perhaps the long wait for actual treatment and lack of appetite and consequent reduction in food intake, might have made him already very weak.  On his return, which I came to know much later, I visited him, and was shocked to see his healthy frame wilting into what could have been his ghost.

Though I had a few other visits with him at his residence and at Cherthala, always he sounded hopeful – even amidst excruciating pain that made his nights sleepless.  I believe he was hopeful beyond hope, for he realized that there is no return.  While describing his status he was asking, achchanu manassilakunnuntallo,?

The third of his trips, we are now witnessing – he is to go from here to Kaduthuruthy, and from there to ‘the Ever Ever Land’ a trip that would take him beyond us for now, but will enable us to meet again as  part of that great spread of love. In the last two months, he had undergone severe sufferings, and I hope that will make him all set and purified for this great pilgrimage to the realm of lasting happiness.

Joy chettan was a man who celebrated his life with contentment – never being a complaint box, never bickering about his rights and the compensations he would deserve, rather working meticulously, doing his duty, he built good and lasting relationships. It was never his way to haggle or complain regarding the pay pack.  With what was given, he tried to live – a life of contentment.  Perhaps it was his weakness, perhaps it was his merit as well. All the same, with those limited resources, Joy chettan and wife Josephine built a little neat nest for them in the presently attractive residential area of Maradu. His two boys – Jijo and Joel have fared well – the former with an M. Com from S.H. currently as faculty in Bharata Mata College, and Joel pursuing M. Tech in Kanjirappally. The entire family has been an active unit in the Church related activities. The resignation and the serenity with which the family had accepted the reality of the illness was commendable.

  

He was keen on maintaining relationships – and the various echelons of authority was not a barrier for him – he had ‘friends’ among all of them – management, faculty members, admin staff, students, former students – a host of friends nurtured on good will.  He also saw to it that when an alumnus got a recognition, it was brought to the attention of the authorities and was in turn, contacted and appreciated by the authorities. Joy chettan prided himself to have been brought up by the CMI fold – initially at Chavara, and later on at Sacred Heart’s. 

As the psalmist says, “My heart and soul rejoiced, when they told – let us go to God’s house”. (Ps 122).  This may be very true with Joy chettan, who had really been suffering in the past few months.  As St. Paul say in his letter to Thesselonians, ‘let us comfort one another’ with the hope that we shall all be with HIM – as this trip he takes would take him away from this limited world to that unlimited space of peace, where we shall all join and shall be ONE WITH HIM.

Dear Joy chettan, REST IN PEACE!

P.S. April 14, 2017.  Day before yesterday was the first anniversary.  Jijo, his son had come and invited me to come home for lunch.  I had noted it down, but had forgotten all about it.  However, around 1 pm, I was feeling hungry, but was resigned to sit aright and be in the office.  Then, office superintendent asked if I weren't going for the lunch.  After a moment, it registered with me, and I said 'oh yes'! And we went together.  
There was a pretty good crowd.  Fr. Provincial was there (as usual, in time!) and some token prayers were already done.  Also Fr. Jimmy the parish priest.  And then, I too joined for lunch. Avoided the plastic coated banana leaf, and got my lunch served in a washable plastic plate.  Joy chettan's wife was telling the guests - father had come all the way up to Cherthala to visit Joy.  We will never forget etc.
Now Jijo is trying his luck with civil service.  I hope he gets through - He had a bank job, which he left, then he had some effort at teaching at Bharthamatha College.  Now it's the PSC! I wish him the very best!

SCHOOL FESTS & THEIR NAMES

There is some creativity - not some, a lot of creativity, and grooming - happening through the school fests.
The very titling itself is an act of creativity.  At least someone applies mind - either from his/her (most likely her) repertoire of knowledge, or by meditating, deliberating and choosing. More than often, it's just a fancy name, and not really a meaning-making effort. Regret to say, that neither the organisers (including the comperes), nor the audience or participants are really bothered or inquisitive about them.
One of them was named AEVUS - I was curious to know what it was - but, there was hardly any mention of it by the compere. However, I feel happy about myself that I am curious enough to look around and seek meaning of such titles. AEVUS - A word that came across me for the first time - as I can recall! It is tickling my curiosity.  Now these new gadgets come really handy.  When I noticed it, I felt like consulting my friends sitting around, but sensed that it would be of no avail. In all likelihood, 'it was all greek & latin.  Then the dictionary app in the android is there! However, it could reach only up to 'm'.  Then, that was better! Yes, it was latin ( I should have guessed). In Scholastic philosophy, the aevum (also called aeviternity) is the mode of existence experienced by angels and by the saints in heaven. In some ways, it is a state that logically lies between the eternity (timelessness) of God and the temporal experience of material beings.  Back at the desk, (google se bachke kahan jayega?) discovered aevus-i (masculine) means time of life, age, old age, generation etc. I think the school should rename it aevum, as that appear more suited for the occasion they claim or try to create.  In all the compering that sense of the word was not heard coming out. It would have made at least some people richer by a word!
Another was, Jahres Tag  (CKC, Ponnurunny).  This appeared more like German to me.  Most likely it means 'Annual Day'.  Yeah, as I guessed, it means anniversary.  Jahrestag is the way in which the e-resources showed it.  Again there was hardly any mention by the organisers about this title.  I am also curious as to why they had to use a mere German translation for that.
Elysium - was another title - The place at the ends of the earth to which certain favoured heroes were conveyed by the gods after death.  It meant something like a desirable place - a paradise? Again, here, I didn't listen to any mention or reference to the title or its inspiration. 

They, usually at schools, take great trouble to have the invitations and the programme chart prepared. At times, they are handwritten, with the invitation specially designed, in a particular shape or colour, also showing forth some artistic or symbolic aspects - like care for the environment etc. through these media. 

An important aspect of such organising is that of 'mementos' (often mis-spelt  and mispronounced as momentos/momentum) for the guests. Even if we make clear that we don't require it, they feel embarrassed without giving some such tokens.  Usually, for a person like me, they are burdensome, unnecessary and only adding to generation of waste. Sometimes, there is no point in refusing as it has been customized for you. I would rather have the money as it could be put to good use or personal need. In such cases, as far as I am concerned, for the outreach or extension activity.  But this is a very difficult principle to drive home with the typical organiser.

For me, the typical organiser becomes a villain when s/he is adding flex annoncements, providing bouquets which are often wrapped or held together with (avoidable) plastic, which are dumped else where. As our celebrations become more sophisticated, as it is bound to happen after every year, there is greater amount of waste being generated - flex banners, arch(es) with thermocol for lettering, disposable plates and cups for tea and snacks, plastic wrapped gifts/mementos and plastic carry bags for carrying the gifts/mementos.  In addition, celebrations of this sort adds to environmental pollution by the plastic decorations (toranam), plastic water bottles for the individuals etc.  The last item has been a newer addition, and it is indicative of an affluent institution, if not society, and it's doing immense harm, and is a thoughtless act of unfriendliness for the planet, our Mother Earth.

Often they have only my being Principal of SH College, former HoD of Rajagiri, and a person instrumental to bring harita award for Rajagiri to introduce me. That is from the wikipedia, probably posted by my nephew Rahul Payyappilly-Palakkappilly.  [Thanks to him, in at least one place, I have been introduced as Fr. Payyappilly-Palakkappilly, a distinction in identity, we Palakkappilly try to make to distinguish ourselves from other Palakkappilly in our small world of Thevara - we have, Kiliyaatan (which, at least some of the more tharavaadis among us would allege - because they were the people employed to drive away the birds - kili aattaan - from paddy fields or paddy laid for drying!!)].  That may be because I am not in the habit providing some vital information which would make it impressive for the audience. That also makes me realise that there isn't much I can speak about, let alone boast about - as a good person, an administrator or an academician.  When the welcome or introduction stresses a bit too much of my environmental engagements, I tend to critically look at what and how the organisers violate this value and how they can better it.

Just taking a rough count of the past five years: KRL, St. Thomas, Rajagiri High School, Canosa School, St. Mary's (EM) - Ernakulam, St. Antony's School - Kizhakkambalam, Christ Thiruvalla, CKC Ponnurunny, Delta Public School, Campion School, Al Ameen Public School - Aroor, Kristu Jayanti Public School, Global Public School, Bhavan's Vidya Mandir - Kadavanthra, Bhavan's Eroor - these have been the schools I have been invited to, to address either school day or awards day or something of that sort.

As the CMIs have been very reluctant to call me, I should compliment them for the same - for their level is much higher, or they stick on to congregational hierarchy.

In some places they do with great sensitivity and sensibility - like a green plant or leaf as a welcome gesture or a thank you gesture.  In some places they add to our liabilities by dumping on us unnecessary and wasteful baggage. In one school, I was presented with a big pack which I had to carry home and on reaching, I was pained to see 6 statuettes of Our Lady - Now my next concern would be how to get rid of them.

As a principled stand on reducing pollution, I have tried to reach such venues by bicycle or motor cycle avoiding a car and reducing carbon footprint - usually the pattern is that a vehicle is sent for you - which implies four trips (back and forth two each!).

The quality of report presentation in schools has drastically improved with complete reliance on audio-visual materials, sometimes, with actual acting out of scenes, or sometimes presenting a thematic progression in events.  Very often they are recorded with student and staff involvement and with adequate video footage.

I make an effort to appreciate the efforts and persons, highlight some of the activities that stand out, link the meaning words of the school, if found relevant, and share some insights to inspire. To my regret, I find that more than often the school authorities seem blissfully ignorant of their motto and the possibility of a common meaning for inspiration from that. While the rest of the programmes would be in English, I make a choice from what the parents need - after asking their preferred medium - except in three places, it has always been Malayalam.

ICHAAYAN - A LIFE SANS AMBITIONS - 'നിലത്ത് നോക്കി നടപ്പ്'

പണ്ട് അപ്പൻ മരിച്ചപ്പോൾ, കുഞ്ചായന്ൻറെ  വലിയൊരു ആഗ്രഹമായിരുന്നു, അപ്പനെ കുറിച്ച് കുടുംബ ദീപത്തിൽ എഴുതണമെന്നു.  ഞാൻ എഴുതണമെന്നാണു ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നതെങ്കിലും, എഴുത്തൊന്നും പുറത്ത് വരാഞ്ഞതിനാൽ, കുഞ്ചായൻ തന്നെ എന്നെ വിളിച്ചിരുത്തി ഡിക്റ്റേറ്റ് ചെയ്ത് എഴുതിപ്പിച്ചു. പിന്നെ, കുനിയൻതോടത്ത് അച്ചന്റെ  അടുത്ത് കൊടുത്തു എന്നാണ്  എന്റെ ഓർമ്മ.  അദ്ദേഹം അത് ചവറ്റ്  കുട്ടയിൽ നിക്ഷേപിച്ചു എന്ന് വേണം ധരിക്കാൻ. 

പിന്നീട് കുഞ്ചായൻ കടന്നു പോയി. കഴിഞ്ഞ വർഷം ഇച്ചായനും. രണ്ടു പേരും അവരുടെ പരിമിതമായ വൃത്തങ്ങളിൽ തങ്ങളുടെ തനിമയാർന്ന  ജീവിതത്തിൻറെ  മുദ്ര പതിപ്പിച്ചു കടന്നു പോയി എന്നാണ്  എൻറെ നിരീക്ഷണം.  എഴുതപ്പെടുകയും, ആഘോഷിക്കപെടുകയും ചെയ്യാതെ പോകുന്ന അനേകം നന്മയുടെ - തനിമയുടെ സാന്നിധ്യങ്ങൾ പോലെ.  പ്രകാശം പൊലിപ്പിച്ചു സ്വയം ഇല്ലാതായി തീരുന്ന കൊള്ളിമീനുകൾ!  

ചിലപ്പോൾ അപ്പനെ കുറിച്ച് കുഞ്ചായനു  തോന്നിയതും ഇതാവാം.  ആ ഓർമ്മ  നിലനില്ക്കണം എന്ന ആഗ്രഹമാകാം അപ്രകാരം ഒന്നെഴുതാൻ കുഞ്ചായനെ തോന്നിപ്പിച്ചത്. കുഞ്ചായൻ വളരെ വ്യത്യസ്തനായ ഒരുവനായിരുന്നു. തനി സാധാരണക്കാരനെ പോലെ നടന്ന ഒരു അസാധരണക്കാരൻ.  വേഷവും വാഹനവും ഒന്നുമല്ല. ചിന്താഗതി - പ്രവൃത്തി ഗതി! തികച്ചും ന്യായമായി കിട്ടാമായിരുന്ന പൈതൃക സ്വത്ത് (വലുതായൊന്നുമില്ലെങ്കിലും) തൻറെ ജ്യേഷ്ഠനു കൂടുത്തൽ ആവശ്യങ്ങൾ ഉണ്ട് എന്ന് കണ്ടറിഞ്ഞ്  വേണ്ടായെന്നു വയ്ക്കാൻ ഉള്ള വലിയ മനസ്സ്! അതിലും അപ്പുറത്ത് തൻറെ സഹോദരിക്ക് ഒരു വീട് വയ്ക്കാൻ സ്വമേധയാ  മുന്നോട്ടു വന്ന് അത് ചെയ്ത് തീർക്കുന്ന വലിയ സന്മനസ്സ് - 'സഹോദരരുടെ കാവൽക്കാരാകാൻ ഉള്ള ദൈവ വിളി തിരിച്ചറിഞ്ഞ് കടന്നു പോയ  ചെറിയ ഇടങ്ങളിലെ ഒരു 'തഥാഗതൻ'!. 

തന്റെ അനന്തരവർക്കെല്ലാം ഒരു മെൻറെർ! അവർ ഓരോരുത്തരുടെയും, വളർച്ചയിൽ പിന്തുണയും, പ്രോത്സാഹനവും, മാർഗദർശനവും! സർക്കാർ ഉദ്യൊഗസ്ഥനായിരിക്കെ സർഗരചനയിലും സന്തോഷം കണ്ടെത്തി.  കൈക്കൂലിയെ ക്കുറിച്ചും കുഞ്ചായനു തനതായ കാഴ്ചപ്പാടായിരുന്നു. ആളുകളെ ദണ്ഡിച്ച് ഒന്നും മേടിക്കരുത് എന്നും, എന്നാൽ കിട്ടിയാൽ പോരട്ടെയെന്നും. കിട്ടിയതൊന്നും കൂട്ടിവയ്ക്കാനുള്ളതല്ലെന്നും - സന്തോഷിക്കാനും, നന്മയിലൂടെ സന്തോഷിപ്പിക്കാനും ഉള്ളതാണെന്നും! ഇച്ചായനും കുഞ്ചായനും ആയി വളരെ പ്രത്യേകതയുള്ള ഒരു പാരസ്പര്യം ഉണ്ടായിരുന്നു. 

ഇച്ചായന് കുറച്ചൊക്കെ ഇൻവെസ്റ്റ്‌മെൻറ്റ് പ്ലാൻ പറഞ്ഞു കൊടുത്തെങ്കിലും, ഇച്ചായന് അത്തരം സ്ഥായിയായ പ്ലാനുകൾ ഒന്നും നിൽക്കില്ലായിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു. തൈക്കട്ടുസ്സേരിയിലും, തുതിയൂരും കാക്കനാടും ഉണ്ടാക്കിയ ചെറിയ സമ്പാദ്യങ്ങൾക്ക് സംഭവിച്ചത് ആ നിലപാട് ആയിരുന്നിരിക്കാം. 

അവർ തമ്മില്ലും  ചില അകൽചകൾ ചിലപ്പോൾ  എങ്കിലും ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട് - ഒരിക്കൽ അത്തരം ഒരു സാഹചര്യത്തിൽ, കുഞ്ചായാൻ ഒരു നീണ്ട കത്ത് എഴുതുകയാണ് ചെയ്തത് - കുഞ്ചായാൻ എന്നോട്  പറഞ്ഞു : ചിലപ്പോൾ  ചില  കാര്യങ്ങൾ നേരിട്ട് പറയുന്നതിലും നല്ലത് എഴുതുന്നതാണ് എന്ന്. ആ എഴുത്തിന്  എന്ത് പറ്റി  എന്ന് എനിക്കറിയില്ല. 

ഇച്ചായനോ അങ്ങനെ ഒരു എഴുത്തുകാരൻ ആയിരുന്നില്ല.  എഴുത്തൊക്കെ അമ്മച്ചി ആണ്  എഴുതിയിരുന്നത് - ഇച്ചായൻ  ഒരു വരി എഴുതിയിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ആയി.  പക്ഷെ, എന്നോ ഒരിക്കൽ, ഇച്ചായൻ ഒരു എഴുത്ത് എഴുതി എന്നാണ്  എൻറെ ഓർമ്മ.  വളരെ പ്രത്യേകത ഉള്ള ഒന്നായിരുന്നു എന്നെനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല. പ്രവാസി - സ്ഥിരവാസി ഇച്ചായനുമായി ഓർമ്മിക്കുന്ന ആദ്യത്തെ 'എൻകൗണ്ടെർ' വല്ലപ്പോഴും പ്രത്യക്ഷനാകുന്ന ഒരു അപരിചിതനായ അധികാരിയുടെതായിരുന്നു, ഒളിച്ചും പാത്തും ഓക്കുന്നതാണെൻറെ ഓർമ്മ.  അടുത്ത ഘട്ടം, ഒട്ടൊക്കെ കളിപ്പിക്കുന്ന ഇച്ചായൻ  ആണ്. അതിന് ഉപായം  - സിസ്സർ സിഗരറ്റിൻറെ കൂട്. അതുപയോഗിച്ചുള്ള നിർദ്ദോഷമായ പടക്കം. പിന്നെ, ഈസ്റ്റർ - ക്രിസ്മസ് അവസരങ്ങളിലെ പടക്കം പൊട്ടിക്കലും, നക്ഷത്രം കെട്ടലും. നക്ഷത്രം, 

അധികം വൈകാതെ ഞങ്ങളുടെ ഉത്തരവാദിത്തമായി. പക്ഷെ പടക്കത്തിൻറെ കണ്ട്രോൾ ഇച്ചായൻറെ പക്കൽ തന്നെയായിരുന്നു കോഴഞ്ചേരിയിലെ വള്ളക്കാലി ആയിരുന്നു ഇച്ചായൻറെ 'ബോസ്സ്'. - അവിടെ നിന്നും പയ്യെ ഇച്ചായൻറെ സാന്നിദ്ധ്യം സ്ഥിരമായി വന്നത് ഞാൻ ഒരു 5-6 ക്ലാസുകളിൽ പഠി ക്കുമ്പോൾ ആയിരുന്നു. അതിനിടക്ക്, ഞങ്ങളെ, രാജേട്ടനെയും എന്നെയും തന്റെ പണിസ്ഥലങ്ങൾ കാണിക്കാൻ കൊണ്ടുപൊയ്യതോർക്കുന്നു.  കോന്നിയിൽ ആന കൊട്ടിലിനു സമീപം, അച്ചൻകോവിലാറിന് കുറുകെ നിര്മിക്കുന്ന പാലത്തിന്റെ മേൽനോട്ടം  ഇച്ചായനായിരുന്നെന്നു തോന്നുന്നു.  ഇചായാൻ ശട്ടം കേട്ടിയതനുസരിച്ച് സേവ്യർ  ചേട്ടനാണ് എന്നെയും, രാജേട്ടനെയും കൊണ്ടുപോയത്. മൂന്നാം ക്ലാസ്സിൽ ആയിരിക്കണം. അത്ര മനോഹരമായ പുഴ, ചായക്കടിയിൽ ബ്രേക്ഫാസ്റ്റ്.  ഉച്ചക്ക്  നല്ല പച്ചക്കറി ഊണ് തൂക്കു പാത്രത്തിൽ എത്തും. പണി സ്ഥലത്തെ വിവിധ ജോലികൾ  കാണുക.  ഇന്നോ അന്നോ വിലമതിക്കാനവാത്ത  ഒരു 'ട്രിപ്പ്‌  ആണ് കരഗതമായത്‌. അതിൻറെ ഒരു സന്തോഷം എന്തുകൊണ്ട് ഞാൻ മറന്നു പോയി എന്നെനിക്കറിയില്ല. 

അടുത്തത് ഒരു 'കോമ്പൻസേറ്ററി ഔട്ടിങ്ങ്' ആയിരുന്നെന്നു തോന്നുന്നു.  ഓർമയില്ല .  ഞാൻ മാത്രം - സേവ്യർ  ചേട്ടൻറെ 'ഗയിഡൻസിൽ' തന്നെ.  നെല്ലിമല അക്വഡക്റ്റ് നിർമ്മാണ സ്ഥലത്ത് ഒരാഴ്ച. പുഴ ഏതെന്ന്  ഓർക്കുന്നില്ല. പക്ഷെ, ആ പണി സ്ഥലത്ത് നിന്നിരുന്ന ആഞ്ഞിലി ചക്കയും, അവയുടെ ചുളയുടെ വലുപ്പവും ഓർക്കൂന്നു. ഒരു നാലെണ്ണം പൊതിഞ്ഞെടുത്തു വീട്ടിൽ  എത്തിച്ചതും.  ആ സ്ഥലത്ത് ഇച്ചായൻ  വന്നതായി തന്നെ ഓര്ക്കുന്നില്ല. ഉണ്ടെങ്കിൽ ഒരു പ്രാവശ്യം മാത്രം.  രണ്ടെടുത്തും, ഞങ്ങൾ വല്യ ലോഹ്യം ഒന്നും കാട്ടിയില്ല. തോന്നിയുമില്ല. എന്നും എന്ന പോലെ കാണുന്ന തീവണ്ടിക്കകത്ത് ആദ്യമായി  കയറിയതും, ഗുഹയിലൂടെ തീവണ്ടി പോകുമ്പോഴുള്ള ആ പ്രത്യേക അനുഭവവും എല്ലാം -  അന്നത്തെക്കാലത്ത്  ഒരു പയ്യന് കിട്ടാവുന്ന വലിയ നേട്ടമാണെന്ന് ഇന്ന് തോന്നുന്നു.  അതൊന്നും ഒരു വലിയ കാര്യമായി ഇച്ചായാൻ പറയുകയോ, അതിൻറെ ഒരു അടുപ്പം കാട്ടുകയോ ചെയ്തില്ല. 

വീട്ടിൽ  ഇച്ചായൻ സ്ഥിരമായതൊടെ, പ്രാർത്ഥനയുടെ കൺട്രോൾ ഒരു ചൂരലിൻറെ സഹായത്തോടെ ഇച്ചായാൻ ഏറ്റെടുത്തു - പക്ഷെ അതിൻറെ പ്രയോഗം ഭീഷണി ക്കപ്പുറം  ഒരിക്കലും ഞാൻ അനുഭവിച്ചിട്ടില്ല എന്ന് പറയുമ്പോൾ, മിക്കവാറും എൻറെ സഹോദരങ്ങൾ അതൊരു വെടി പറച്ചിലാണെന്നേ വിചാരിക്കൂ. പക്ഷേ സത്യം അത് തന്നെ. എന്നെ ശിക്ഷിച്ച ഒരേ ഒരു അവസരമേ എൻറെ ഓർമയിലുള്ളൂ. - എന്തോ ചെറിയ ധിക്കാരം പറഞ്ഞതിന് കൈ കൊണ്ട് ചുമലിനോ മറ്റോ ഒരു അടി.  ഞാൻ അത് തമാശാക്കി - 'തണുപ്പത്ത് നല്ല ചൂടായി' എന്ന് കോമഡി പറഞ്ഞു. ശകാരം അത്യാവശ്യത്തിനു കിട്ടിയിരിക്കുന്നു - കിഴക്ക്  അറിയാത്തതിന്, ചന്തയിൽ കേട്ട വർത്തമാനം വലിയ ഗമയിൽ പറഞ്ഞതിന്, സിസ്റ്റർ ഡൊനാൾഡിനോട് വഴക്കിട്ടതിന്, മോണോ ആക്ടിന് സമ്മാനം കിട്ടിയപ്പോൾ, 'ഈ കോപ്രായത്തിനേ സമ്മാനമുള്ളൊ' എന്ന് ചോദിച്ചതും.  അത്രയേ ഉള്ളൂ.  

ഇച്ചായൻ  ദിവസേന കുർബാനയിൽ പങ്കെടുത്തിരുന്നു.  പക്ഷെ, എല്ലാ ദിവസവും, കുർബ്ബാന  സ്വീകരണത്തിന്  സമാപനം കുറിച്ച് പപ്പൻറെ ചായക്കടയിൽ പോയി 'കമ്പനി'ക്കാരുമൊത്ത് ഒരു ചായ കുടിക്കുമായിരുന്നു.  പക്ഷെ പില്ക്കാലത്ത് ആ രീതി മാറുകയും, മുഴുവൻ കുർബ്ബാനയിലും പങ്കെടുക്കുകയും കുർബ്ബാന സ്വീകരിക്കുക്കയും ചെയ്തിരുന്നു.  

ഇച്ചായാൻറെ  ഫാഷൻ - കുഞ്ഞ് സ്റ്റൈൽ ഇന്ന് തിരിഞ്ഞ്  നോക്കുമ്പോൾ ഇച്ചായൻറെ തനതു ഫാഷനെക്കുറി ച്ച് മതിപ്പ് തോന്നുന്നു.   ഇച്ചായൻ  പുറത്തിറങ്ങിയിരുന്നത് വളരെ വൃത്തിയായി തന്നെയായിരുന്നു. അതൊരു പ്രത്യേക സ്റ്റൈൽ ആയിരുന്നു. കോളർ ഉള്ള ഷർട്ട്, അതിൻറെ കീഴ് ഭാഗം ഒരു ജുബ്ബയുടെ കട്ട്; സൈഡ് പോക്കറ്റുകൾ ജുബ്ബ മോഡൽ; പ്ലേയിൻ ലൈറ്റ് കളർ - മിക്കവാറും ചാര, ഇളം നീല തുടങ്ങിയ കളറുകൾ.  അത് അലക്കിക്കഴിഞ്ഞ് തേച്ചിരുന്നതു കടയിൽ ആയിരുന്നു. തയിച്ചിരുന്നത്  മിനർവെ ടൈലേർസ് ആയിരുന്നു. കോളർ മുഷിയാതിരിക്കാൻ ആദ്യ കാലങ്ങളിൽ ഒരു തുവാല ഭംഗിയായി മടക്കി കോളറിൻറെ ഉള്ളിൽ വച്ചിരുന്നു. പിന്നെ പിന്നെ അതില്ലാതായി. ഒരു റേബാൻ ഗ്ലാസ്സും.  

പക്ഷേ, ഇച്ചായൻറെ തിരിച്ച്  വരവിനു ശേഷം, ചേച്ചിമാർ നിർബന്ധിച്ച് പയ്യെ കളർ  ഷർട്ടുകൾ, ടെറി കോട്ടൻ ഷർട്ട്  ധരിപ്പിച്ച് ഇച്ചായനെ മെയിൻ സ്ട്രീം ചെയ്യിപ്പിച്ചു. ഇച്ചായൻ  അതിനൊക്കെ നിന്ന് കൊടുത്തു എന്ന് ഓർക്കുമ്പോൾ ആശ്ചര്യം തോന്നുന്നു. ഒരു റിഗ്രെറ്റ്  -  ആ റേബാൻ ഗ്ലാസ്സിലും ആ ഫാഷൻ ഷർട്ടിലും ഇച്ചായൻറെ ഒരു ഫോട്ടൊ ഓർമക്കില്ല എന്നത്. 

അന്നൊക്കെ ചൂടു വെള്ളത്തിൽ കുളിക്കുക ഒരു രസവും ആഡംബരവും ആയിരുന്നു. ഇച്ചായന് ചൂട് വെള്ളം ഉണ്ടാക്കിയിരുന്നു.അതിൻറെ  ബാക്കി അല്ലെങ്കിൽ പുട്ടു ചുടുകയാണെങ്കിൽ അതിൻറെ വെള്ളം. ഇതായിരുന്നു നമ്മുടെ ആശ്രയം.  സെമിനരി  പരിശീലനം കൊണ്ട്  ഞാൻ നേടിയ വലിയ സിദ്ധി ഇതൊന്നുമില്ലാതെ വളരെ എക്സ്ട്രീം സാഹചര്യങ്ങളിൽ സാധാരണ സൗകര്യങ്ങളോടെ സുഖമായി ജീവിക്കുക എന്നതാണ്. ഇച്ചായൻ  അക്കാലങ്ങളിൽ ഒരു ഇലെക്ട്രിക് ഷേവിങ്ങ് സെറ്റ് ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു.  സ്ഥിരമായി ഉപയോഗിച്ചിരുന്ന ഒരേ ഒരു സുഗന്ധ ദ്രവ്യം - ഹെയർ ഓയിൽ - ഒരു ചുവന്ന ദ്രാവകം - അത് കുളി കഴിഞ്ഞ് ആണ് പ്രയോഗിക്കുക.  

ആദ്യ കാലങ്ങളിൽ ഒരു ലെദെർ  ചെരിപ്പ് ആയിരുന്നു - പില്ക്കാലത്ത് ഒരു ബാറ്റ പ്ലാസ്റ്റിക്‌ ചെരുപ്പ് - ദീർഘ കാലം ഒരേ ഒരു ബ്രാൻഡ് തന്നെ ഉപയോഗിച്ചിരുന്നു.  ചിലത് പഴകിയപ്പോൾ ഞാനും ഉപയോഗിച്ചിട്ടുണ്ട് - പാകം അല്ലാതിരുന്നിട്ടു കൂടി - കാലിൽ  ആണി ഉണ്ടായേക്കാം എന്നാ പേടി ഉണ്ടായിരിക്കെ തന്നെ. ഇച്ചായന് ആണിയുടെ പ്രശ്നം ഉണ്ടായിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു. (എനിക്ക് അതുണ്ടാവുകയും, പിന്നെ  ഒരിക്കൽ കാലൊടിഞ്ഞ് ദീർഘകാലം  പ്ലാസ്റ്ററിൽ  കാലിട്ട് തുറന്നുവന്നപ്പോൾ  അത് പോവുകയും ചെയ്തു.) 

ഇച്ചായനുണ്ടായ രണ്ടു കെടുതികൾ: 

1) ഒരിക്കൽ നടു  മിന്നി.  അത് വലിയൊരു സംഭവം ആയിരുന്നു. കിടപ്പ് തന്നെ. പിന്നെ മുരിങ്ങത്തൊലി ഒക്കെ അരച്ച് വലിയ ചികിത്സയായിരുന്നു. (പില്ക്കാലത്ത് ആദ്യ മിന്ന് മിന്നിയപ്പോൾ എനിക്ക് അത് ഏകദേശം പിടി കിട്ടി.  അങ്ങനെ ആരും നോക്കാനില്ലാതിരുന്നതിനാൽ പയ്യെ പയ്യെ അത് പരിചയമായി. പിന്നെ യോഗയും ഒക്കെയായി രക്ഷപെട്ടു പോരുന്നു).  പിൽക്കാലത്ത് അധികം ആ അസ്കിത ഉണ്ടായതായി കേട്ടിട്ടില്ല.  

2) ഞാൻ എട്ടാം  ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുമ്പൊഴാണു ഒരു രാത്രിയിൽ  ഇച്ചായാൻ വീണ്  ആശുപത്രിയിൽ അഡ്മിറ്റഡാണെന്ന് അറിയിപ്പ് വന്നത്.  ചെറിയ മഴയുണ്ടായിരുന്നു. എനിക്ക് അത് തീരെ ഇഷ്ടപെട്ടില്ല.  ഇച്ചായൻ കുടിച്ച് വീണതാണെന്ന് ന്യായമായും ഞാൻ ഊഹിച്ചു. വലിയ അപകടം ഒന്നും ഇല്ല എന്നറിഞ്ഞതിനാൽ വലിയ സിമ്പതിയും എനിക്ക് തോന്നിയില്ല. (ആ നാളുകളിൽ ഇച്ചായൻ കുറച്ച് കുടിച്ചിരിന്നു  എന്ന് എല്ലാവര്ക്കും അറിയാം.  പക്ഷെ, അതിന്  അമ്മചിയുടെ റിയാക്ഷൻ കാരണം കുറച്ച് പ്രശ്നമായോ എന്ന് സംശയം.  ചില ദിവസങ്ങളിൽ  ഞാനും കുറച്ച് വര്ക്ക്ഡ്  അപ് ആയി പോയിട്ടുണ്ട്.  എനിക്ക് തോന്നുന്നു, ഇത്തരം കാര്യങ്ങളിൽ കുറച്ച് കൂടി സംയമനം പ്രശ്നങ്ങൾ വഷളാക്കാതെ നോക്കും എന്ന്).  പക്ഷെ, രാജേട്ടൻ  ഉടനെ പുറപ്പെടാൻ ഒരുങ്ങി.  എന്നാൽ ഞാനും കൂടെ എന്ന് പറഞ്ഞ് ഞങ്ങൾ ഒരുമിച്ച് കുടുക്ക പൊട്ടിച്ച് മേടിച്ച എ-വ്വൺ സൈക്കിളിൽ പുളിക്കന്റെ (Medical Trust ) ആശുപത്രിയിൽ ആദ്യമായി ചെന്നു.  കൊച്ചു വര്ക്കി ച്ചായാൻ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നാണ്  ഓർമ്മ.  അവിടെ നിന്നിട്ട് കാര്യമില്ല എന്ന്  അറിഞ്ഞ്  ഞാൻ തിരിച്ച് പോന്നു. രാജേട്ടൻ അവിടെ നിന്നു  എന്നാണെനിക്ക് തോന്നുന്നത്. അധികംവൈകാതെ ഇച്ചായൻ  തിരികെ എത്തി. - ഒരു മുട്ടു ചിരട്ട ഇല്ലാതെ.  അന്ന്  ഒരു സിറ്റിംഗ് കമ്മോഡ് മേടിക്കാൻ ആവാത്ത കൊണ്ടോ, അതോ വേണ്ടെന്ന് വച്ചിട്ടൊ - അറിയില്ല. ഇച്ച്ചായാൻ ഒരു 'ഇമ്പ്രൊവൈസേഷൻ' നടത്തി. ഒരു സ്റ്റൂൾ ഉണ്ടാക്കി, അതിൽ ഒരു വൃത്തം മുറിച്ചെടുത്ത് അത് ഒരു മേയ്ക്ക് ഷിഫ്റ്റ്‌ സിറ്റിംഗ് കമ്മോഡ് ആക്കി. ഇവ വിട്ടാൽ ഇച്ചായൻ  ഒരു സാമാന്യം ആരോഗ്യ പ്രദമായ ജീവിതം നയിച്ചിരുന്നു എന്ന് വേണം പറയാൻ. അവസാന വർഷങ്ങളിലെ  ഓർമ്മ ക്കുറവു  ( dementia) ഒഴിച്ചാൽ. 

വലിയ തന്റേടിയും ബലം പിടുത്തക്കാരനും ആണെന്നായിരുന്നു എന്റെ ഒരു ധാരണ. പക്ഷെ, ആ ധാരണയ്ക്ക് മാറ്റം വന്നത് അപ്പൻ മരിച്ചപ്പോഴാണ്. ശവമഞ്ചവുമെടുത്ത് പൊട്ടിക്കരയുന്ന ഇച്ചായൻ ഒരു പുതിയ മുഖമായിരുന്നു.  പിന്നീട് ഞാൻ അച്ചനാകാൻ ആഗ്രഹം പ്രകടിപ്പിച്ചപ്പോൾ ആദ്യത്തെ പ്രതികരണം - പോകുന്നതു കൊള്ളാം. തിരിച്ച് വന്നാൽ മുട്ടു കാൽ തല്ലിയൊടിക്കും. പക്ഷെ എൻറെ  തീരുമാനമനുസരിച്ച് CMI  സഭയിൽ ചേർന്ന് ബിജ്നോർ പോകാൻ തീവണ്ടി കയറുമ്പോൾ വിതുമ്പുന്ന ഒരു സാധാരണ കാണാത്ത ഇച്ചായനെ ഞാൻ കണ്ടു. പിന്നെ ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ അധികം കാണാൻ ഇട വന്നിട്ടില്ല.  മൂന്ന് വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം കഷ്ടി ഒരു മാസം വെക്കേഷന്  വന്നപ്പോൾ കഴിഞ്ഞ നാളുകൾ - ഒന്നോ രണ്ടോ പ്രാവശ്യം വീട്ടിൽ  കഴിഞ്ഞ ഏതാനും ദിവസങ്ങൾ പക്ഷെ, സത്യം മുഖം നോക്കാതെ പറയുന്ന ഒരാൾ, അനാവശ്യമായി ആരുടെയും വശം പിടിക്കില്ല എന്ന ഒരു മതിപ്പ് - ഇതൊക്കെ ഇച്ചായനെക്കുരിച്ചുള്ള  പൊതു ധാരണയാണ്. അതിന്റെ മറു  വശം ആയി പറയുന്നത് തന്റേടി , ആരെയും വക വെയ്ക്കാത്തവൻ എന്നിങ്ങനെയുള്ള ധാരണകളുമാണു.  ചെറിയാൻ മാഷ്‌ എന്ന പ്രബലനായ ചിറ്റപ്പൻ, സ്വന്തം സുഹൃത്തായ ചാക്കോച്ചൻ എന്നിവർ അത് അനുഭവിച്ചവർ ആണ്. 

വീട്ടിൽ  ഒരിക്കലും ഉണ്ടായിട്ടില്ലെങ്കിലും,  അങ്ങനെയുള്ള രണ്ടവസരങ്ങളിൽ സാമാന്യ മലയാളികൾ ഉപയോഗിക്കുന്ന തത്ഭവ പ്രയോഗങ്ങൾ ഇച്ചായൻ പ്രയോഗിച്ച് ഞാൻ കേട്ടിരിക്കുന്നു. (അപ്പോഴേക്കും അക്കാര്യത്തിലൊക്കെ, വീട്ടിൽ  പരിശീലനം ലഭിക്കാതിരുന്നിട്ടും,  സാമാന്യത്തിൽ കവിഞ്ഞ  വ്യുത്പത്തി ഞാൻ നേടി കഴിഞ്ഞിരിന്നു.) 

എപ്പോഴോ,  ഇച്ചായൻ  ആരും പറയാതെയോ പ്രെരിപ്പിക്കാതെയൊ (അങ്ങനെ ഒരു അറിവില്ല) തൻറെ  പ്രിയ സിസ്സേർസ് (പുക വലി) പൂർണമായും നിർത്തിയിരിന്നു. ഇടക്കൊക്കെ സ്റ്റൈൽ ആക്കാൻ ഉണ്ടായിരുന്ന ചുരുട്ടും പിന്നെ കണ്ടിട്ടില്ല. പിന്നെ ഏകദേശം പത്തു വർഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ,   കുടിയും പൂർണ്ണമായി തന്നെ നിന്നു എന്ന് കരുതുന്നു.  ഇടക്ക് എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്, ഇച്ചായന് ഒരു കള്ളോ മറ്റോ മേടിച്ചു കൊടുക്കണം എന്ന്.  പക്ഷെ കാര്യങ്ങളുടെ യഥാർത്ഥ  സ്ഥിതി അറിയാതിരുന്നതിനാൽ  അത്തരം കൊച്ചു കൊച്ചു സന്തോഷങ്ങൾ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാൻ ഞാൻ തുനിഞ്ഞില്ല. 

വലിയ പെരുന്നാളുകൾക്ക് പന്നിക്കറി  ഉള്ളപ്പോൾ ഇച്ചായൻ  എന്നെ വിട്ട് ഒരു  xxx  റം മേടിപ്പിക്കും.  അതിന് എന്ത് പറ്റിയിരുന്നു എന്ന് എനിക്കറിയില്ല.  പക്ഷെ ഞങ്ങൾക്കെല്ലാവർക്കും (ഞാൻ വരെ ഉള്ളവർക്കയിരിക്കാം), അമ്മച്ചിക്കും മേമ്പൊടിക്ക് തരും.  ആരും അതിനു എതിർപ്പൊന്നും  പറഞ്ഞിരുന്നതായി എനിക്കോർമ്മയില്ല. മറിച്ച്  അതൊരു ആരോഗ്യകരമായ പരിപാടി ആയി തോന്നി. Perhaps that served as a healthy introduction for me to the world of wines - to which I still have a healthy attitude, of neither indulgence nor abhorrence.  

ഭക്ഷണത്തെക്കുരിച്ചു ഒരു പരാതി ഇച്ചായൻ പറഞ്ഞത് ഞാൻ കേട്ടിട്ടില്ല. ഒരിക്കൽ അങ്ങനെയെന്തോ കാര്യം ഞാൻ പറയാനിട  വന്നപ്പോൾ അമ്മച്ചി ഇച്ചായനെക്കുറിച്ച് വളരെ പുകഴ്ത്തി പറഞ്ഞ  ഒരു കാര്യമാണ് ഇത്.  ഒരിക്കലും ഒരു വിഭവത്തെക്കുറിച്ച് ഒരു അത്യാഗ്രഹമോ ആർത്തിയോ  പുലർത്തിയിരുന്നതായി ഓർക്കുന്നില്ല . വർഷം ഏറും തോറും അക്കാര്യങ്ങളിൽ താല്പര്യം കുറഞ്ഞ  വന്നു. വളരെ കുറച്ച് കഴിക്കുക, മറ്റ്  സ്ഥലങ്ങളിൽ നിന്ന് കഴിക്കാതിരിക്കുക ഒക്കെ ആയി സ്റ്റൈൽ. 

ഞായർ  ഷോപ്പിങ്ങ് ഇച്ചായൻറെ  ഒരു താല്പര്യ മേഖലയായിരുന്നെന്നു തോന്നുന്നു (മറ്റ്  ഷോപ്പിങ്ങ്  - പ്രത്യേകിച്ച് വസ്ത്രങ്ങൾ മേടിക്കുന്ന പരിപാടി - ഇച്ചായന് തീരെ താല്പര്യമില്ലാത്ത മേഖല ആയിരുന്നു). ഇറച്ചി, ചിലപ്പോൾ  വലിയ കട് ല, കരൾ.  ചന്തയിലെ ആളുകൾക്ക്  ഇച്ചയനെ അറിയാം.  അവർ നല്ല ഭാഗം തരും എന്നൊരു ധാരണയും ഉണ്ടായിരുന്നു.  

മറ്റൊരു രസം, ചില പക്കങ്ങളിൽ, ചന്ദ്രൻ  ഉദിക്കുന്നത് അനുസരിച്ച് വല കെട്ടിയിരുന്ന മീൻ  പിടുത്തക്കരുടെ അടുക്കൽ  ചെന്ന് രാത്രി വൈകിയാണെങ്കിലും വളരെ പച്ചയായ പിടക്കുന്ന മീൻ മേടിച്ച് കൊണ്ടുവന്ന് രാതി തന്നെ അത് പാകം ചെയ്ത് - മുള്ളനൊക്കെ തെളപ്പിച്ച്, വലിയ വൈഭവതോടെ അതൊക്കെ തിന്നുന്നതാണ്.  Negotiating with the flat silvery മുള്ളൻ (silvery belly) was one such skill. ഏകദേശം രണ്ടു വർഷം ഇത്തരം ക്രയവിക്രയത്തിൻറെയൊക്കെ പിന്തുണ്ടർച്ചാവകാശി ഞാൻ തന്നെയായിരുന്നു. 

ഇച്ചായൻറെ  പരിശീലനം - on the job ഇന്നത്തെയും അന്നത്തെയും  നിലവാരത്തിന്  ഇച്ചായൻ  അഭ്യസ്തവിദ്യനായിരുന്നില്ല. പക്ഷെ, നാലാം ക്ലാസ് പഠിപ്പിൽ നിന്ന് അത്യാവശ്യം വ്യക്തതയോടെ  തൻറെ  ജോലി  സംബന്ധമായ ആവശ്യങ്ങൾ  തെറ്റുകൂടാതെ അവതരിപ്പിക്കുവാൻ - അപ്രകാരമുള്ള ഒരു കത്ത് തൻറെ ഹൈ സ്കൂൾ വിദ്യാർത്ഥിയായ  മകനെ കൊണ്ട്  ഇംഗ്ലീഷിൽ  എഴുതിക്കാൻ മാത്രം വിദ്യ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്നു. 

ഏഴിലോ എട്ടിലോ പഠി ക്കുമ്പോൾ ആണ്  ഇച്ചായൻ  തുതിയുർ  പറമ്പിൽ കൊണ്ടു പോയതും, വേലനായ ഒരു നായരെയും തേങ്ങ വിലക്കെടുക്കുന്ന ഒരു പൈലി മാപ്പിളയെയും  പരിചയപ്പെടുത്തിയതും. 

അതിനു മുൻപ് രാജേട്ടനുമായി പോയി കപ്പ ചക്ക എന്നിവ ശേഖരിച്ച് കഷ്ടപെട്ടിരുന്ന ഒരു കാലവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇച്ചായാൻ പയ്യെ അത്തരം ഉത്തരവാദിത്തമൊക്കെ ഞങ്ങളെ തന്നെ ഏൽപിച്ചു . ഒരിക്കൽ ഒരു ബുക്കിൽ കണക്കൊക്കെ എഴുതി വക്കാൻ പറഞ്ഞു. അതെ വലിയൊരു പരിശീലനമായിരുന്നു. വരവ്, ചെലവു, ബാലൻസ് കാരീഡ് ഡൌൻ, എന്നിങ്ങനെയൊക്കെ - തേങ്ങ, ഓല, കൊതുമ്പ്, ചായ എന്നിവയുടെയൊക്കെ കണക്കെഴുതിക്കാൻ പ്രോത്സാഹനം നല്കി. നിർബന്ധത്തെക്കാൾ ഒരു വെല്ലുവിളിയായി അത് നല്കി. ഇന്നും അതൊരു നല്ല ശീലമായി നില്ക്കുന്നു . മാസ്റ്ററച്ചൻ എൻറെ  ഈ സിദ്ധി കണ്ട് അഭിനന്ദിക്കയും, ഇങ്ങനെ കണക്കെഴുതണമെന്നു മറ്റ്  വൈദിക വിദ്യാർത്ഥികളോട് പറഞ്ഞ്  കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. 

പക്ഷെ, സ്വന്തം ക്രയവിക്രയങ്ങളിൽ ഇച്ചായൻ അങ്ങനെ വലിയൊരു കണക്കു കൂട്ടലുകാരനായി എനിക്ക്  തോന്നിയിട്ടില്ല.സ്വന്തം അദ്ധ്വാനം കൊണ്ടു നേടിയ തൈക്കാട്ടുശ്ശേരി, തുതിയൂർ, കാക്കനാട് എന്നിവിടങ്ങളിലെ ചെറുതും വലുതും ആയ ഭൂസ്വത്തൊക്കെ അതൊന്നും തന്നെ കാണിക്കാതെ കൈ മാറി.  പക്ഷെ, ഇക്കാര്യത്തിലൊക്കെ അമ്മച്ചി ഇച്ചായനെ ന്യായീകരിച്ചിരുന്നു. ജോബിന്റെ രീതിയിൽ ''ഇച്ചായൻ  ഉണ്ടാക്കി, ഇച്ചായൻ  തന്നെ ഇല്ലാതാക്കി! 

VIII ൽ പഠിക്കുമ്പോൾ, ഇച്ചായൻ എന്നെയും കൊണ്ട്  സൈനിക് സ്കൂൾ ആനിവേർസറിക്ക് പോയി. തിരുവനന്തപുരത്ത്. വല്ല്യേച്ചി അന്ന് തിരുവനന്തപുരം P & T  യിൽ. വല്ല്യേചിയും എത്തി.  വഴിയിലെ  കാഴ്ചകൾ കാട്ടി തരാൻ ഇച്ചായൻ വലിയ ശ്രമം നടത്തി. - പക്ഷെ എൻറെ ഉറക്കം തൂങ്ങൽ കണ്ടു ദേഷ്യം വന്ന ഇചായാൻ പറഞ്ഞു - എന്നാ വീട്ടിൽ  കിടന്നുറങ്ങാൻ പാടില്ലായിരുന്നോ? പക്ഷെ, അടുത്ത വർഷം ഒരു ദിവസം ഇച്ചായൻ  എന്നെ വിളിച്ചു സജുവിൻറെ  ഫീസ് കഴക്കൂട്ടത്ത് കൊണ്ട് കൊടുക്കാൻ പറ്റുമോ എന്ന് ചോദിച്ചു. നമ്മൾ ചാടി വീഴുന്നു.  പിറ്റേന്ന് ഇച്ചായന് ഒരു സംശയവും ഇല്ല. 1000 രൂപയിൽ താഴെ പണം ഏൽപിക്കുന്നു . ഞാൻ യാതൊരു കലക്കവും ഇല്ലാതെ, എറണാകുളം ബസ് സ്റ്റാന്ഡിൽ ചെന്ന് ഒരു തിരുവനന്തപുരം റിട്ടേൺ ടാക്സി സീറ്റ് സംഘടിപ്പിക്കുന്നു. സൈനിക് സ്കൂളിൽ ചെല്ലും വരെ എല്ലാം ഓക്കേ.  പക്ഷെ, അവിടെ വലിയ തർക്കം . ഇത്രയും ചെറിയ പയ്യൻറെ അടുത്ത് പണം കൊടുത്ത് ഇത്ര ദൂരം വിട്ടത്  ശരിയല്ല.പിതാവ് വന്നിട്ട് ഫീസ് സ്വീകരിക്കാം - എന്നൊക്കെ. പിന്നെ കാലു പിടിച്ച് ഒരു കണക്കിന്  ഫീസ് മേടിപ്പിച്ച് തിരികെ  യാത്രയായി.. അത് വലിയൊരു മോറാൽ ബൂസ്ററ് ർ ആയിൽ. 

മിടുക്കുകൾ - വിനോദം, കല 
ഇച്ചായന് സൈക്കിൾ ഒന്നും ചവിട്ടാൻ അറിയില്ലെന്നായിരുന്നു സങ്കൽപം.  ചേട്ടനോ ഞാനോ സൈക്കിൾ പഠിച്ചതിലൊ, ഞങ്ങളുടെ കുടുക്ക പൊട്ടിച്ച് ഒരു സെകണ്ട് ഹാൻഡ് ഏ-വൺ  സൈക്കിൾ മേടിച്ചതിലൊ - ഇച്ചായൻ  യാതൊരു ഇടപെടലും നടത്തിയില്ല  - തടഞ്ഞുമില്ല. പക്ഷെ ഒരിക്കൽ എന്തോ വലിയ വര്ത്തമാനം പറഞ്ഞപ്പോൾ ഇച്ചായൻ  പറഞ്ഞത് തൻറെ  മെറ്റിൽ തെളിയിക്കുന്നതായിരുന്നു. തൻറെ  ചെറുപ്പത്തിൽ വൈക്കം വരെ സൈക്കിളിൽ പോയ കഥ ഇച്ചായൻ  വിവരിച്ചത് എനിക്ക് ഒരു ചാലന്ജ്  ആയി. ഇന്നും അത് തുടരുന്നു. 

 ഇച്ചായൻ  മുൻ കൈ  എടുത്ത് ഞങ്ങളെ സിനിമക്ക് കൊണ്ടു പോയത് കാര്യമായി ഓർക്കുന്നില്ല . ഉണ്ടെങ്കിൽ - മൂന്നു പൂക്കൾ , വേളാങ്കണ്ണി മാതാ, ഇരുട്ടിൻറെ  ആത്മാവ് എന്നിവ മാത്രം. പിന്നിട് സിനിമ കാണാൻ അനുവാദം ചോദിച്ചാൽ, ഇച്ചായൻ  പറയുന്നത് : വേറെ ആരെങ്കിലും പറഞ്ഞിട്ട് അല്ല സിനിമ കാണേണ്ടത്. സ്വന്തം അഭിപ്രായത്തിൽ കാണണം.  ചെറുപ്പത്തിൽ സിനിമ ഒക്കെ ആദ്യ ദിവസം  തന്നെ കണ്ടിരുന്നത്രേ. ആ ലോജിക്കിനോടും വലിയ അഭിപ്രായ വ്യത്യാസമില്ല - മറ്റേത്  (അഭിപ്രായം കേട്ടും പോകാം എന്നത്) തള്ളിക്കളയാതെ തന്നെ.  പക്ഷെ ഇച്ചായൻറെ  സ്വതന്ത്ര മനസ്സിൻറെ  തെളിവ് തന്നെ  ഇതും. വലിയ നേട്ടം, 

ഒൻപത്  മക്കൾ ഉണ്ടായിട്ടും ആര്ക്കും അത്യാവശ്യങ്ങളുടെ  യാതൊരു കുറവും ഇല്ലാതെ, ഒരു സർക്കാർ ഉദ്യോഗമോ സ്ഥിര വരുമാനമോ ഇല്ലാതെ സാമാന്യം ഭംഗിയായി പഠിപ്പിച്ച് വലുതാക്കി എന്നത് തന്നെ. അതിൽ അമ്മചിയുടെയും ഏട്ടിയുടെയും ഒക്കെ വലുതും ചെറുതുമായ റോൾ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നതിൽ  സന്ദേഹം ഒന്നുമില്ല. ഇച്ചായൻറെ  പ്രധാന സാമൂഹ്യ സേവന മേഖല വിൻസെൻ ഡി പോൾ സൊസൈറ്റിയും, മരണഫണ്ടും (മരണപ്പണ്ട് എന്ന് ഇച്ചായൻറെ തരക്കാർ തന്മയത്വ പൂർവ്വം വിളിച്ചിരിന്നു) ആയിരുന്നു. ഒരു പ്രാവശ്യം കൈക്കാരനായും ഇച്ചായൻ സേവനം ചെയ്തു എന്ന് തോന്നുന്നു

ഇച്ചായൻ  ആയ കാലത്ത് നല്ലൊരു കലാകാരൻ  ആയിരുന്ന കാര്യം ഞങ്ങൾ മക്കൾക്ക്   അധികം അറിവുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നില്ല. സുമുഖനായ ഇച്ചായൻ സ്ത്രീ പാർട്ട്  ആണ്  അധികവും കെട്ടിയിരുന്നത്. മേനക സേവ്യർ എന്ന ഒരു ഇരട്ട പേരും ഉണ്ടായിരുന്നത്രെ. എൻറെ  ഓർമയിൽ ഇച്ചായനിലെ  കലാ വാസന ഉണർന്നിരുന്നത് ദു:ഖവെള്ളിയാഴ്ച ദിവസം പാടു  പീഡകൾ ഓർത്ത്  സാധരണ മലയാളി ക്രിസ്ത്യാനിയെ പോലെ 'ദു:ഖത്തിൻറെ  പാന പാത്രം' രുചിചിട്ട് നഗരികാണിക്കൽ കഴിഞ്ഞ് രൂപം മുത്തുന്ന നേരത്താണ്. അമ്മ കന്നി, ഗാഗുല്താ മല തുടങ്ങിയ ഗാനങ്ങൾ പള്ളിയിൽ  മൈക്കിൽ പാടാൻ ഇച്ചായൻ  ശ്രമിച്ചിരുന്നു.  പക്ഷെ, അന്ന് എന്നെ അത്ര  ഇമ്പ്രെസ്സ് ചെയ്തിരുന്നില്ല. പില്ക്കാലത്ത് ഇച്ചായന്റെ കഴിവുകളെ കുറിച്ച് ബോധമുണ്ടായപ്പോൾ, കുറച്ച് വൈകി പോയി. 'ബലി മരമേ' എന്ന  പാട്ട് ഇച്ചായൻ പാടിയിരുന്നത് ഒരു പരിശീലനം സിദ്ധിച്ച ആളെ പോലെ തന്നെയായിരുന്നു.  ഇന്ന് ഇച്ചായൻ ഉണ്ടായിരുന്നു വെങ്കിൽ പണ്ടത്തെ ക്രിസ്ത്യൻ പാട്ട് രീതികളെ ക്കുറിച്ച് നല്ലൊരു പഠനത്തിനു സാദ്ധ്യത ഉണ്ടായിരുന്നേനെ. ഒരിക്കൽ ഞാൻ എൻറെ മൊബൈൽ ഫോണിൽ അത് രേഖപ്പെടുത്തി, കമ്പ്യൂട്ടറിൽ സൂക്ഷിച്ചു.  പിന്നീട് എപ്പോഴോ കമ്പ്യൂട്ടർ നന്നാക്കിയപ്പോൾ അത് പോയി എന്ന് തോന്നുന്നു. വലിയ  നഷ്ടം.

ചീട്ടു കളിയിൽ  മിടുക്കനായിരുന്നു എന്ന് വേണം  ഊഹിക്കാൻ..  വീട്ടിലും റമ്മി, സീറോ തുടങ്ങിയ കളികളും ഞങ്ങളോടൊപ്പം കാരം, ചെസ് തുടങ്ങിയവയും ഇച്ചായൻ  കളിക്കുമായിരുന്നു. കാരം ബോര്ടിനെ ക്കുറിച്ച് നല്ല ഗ്രാഹ്യ മായിരുന്നു ഇച്ചായന്.  വളരെ കണക്കു കൂട്ടി തേർഡ് പോക്കറ്റ് ലക്ഷ്യമാക്കി അടിക്കാൻ ഒക്കെ ഇച്ചായന്‌  അറിയുമായിരുന്നു. പിന്നീട് ഇച്ചായനും അമ്മച്ചിയും ഒറ്റക്ക് ആയപ്പോൾ കളിയിലെ തോൽവി  ഇച്ചായന് സഹിക്കാൻ പറ്റാതെ ആയി - അതോടെ അമ്മച്ചിയും കളി നിർത്തിയതായിട്ടാണു റിപ്പോർട്ട്  

 പരിശീലിച്ച പണിയായ ആശാരി പണിയിൽ ഇച്ചായൻ  ഒരു ആശാൻ ആയി - ഏതാനും വിശ്വസ്തരായ ശിഷ്യരും. പക്ഷെ ഞാനൊക്കെ ഓര്മ്മ വയ്ക്കുമ്പോൾ ഇച്ചായൻ  അതില്നിന്നൊക്കെ ഗ്രാജുവേറ്റ് ചെയ്ത് മേൽനോട്ടക്കാരനും, പിന്നെ കരാറുകാരനും ആയി തീര്ന്നു. അങ്ങനെ ഒന്ന് രണ്ട്  പേരുമായി പരിചയപ്പെടാനും, ഒരാളുടെ കല്യാണ തലേന്ന് ഇച്ചായനോടൊപ്പം പോയി അയാൾ  വന്ദിച്ച് ആശിർവാദം വാങ്ങുന്നതും, ഇചായാൻ സമ്മാനമായി ഒരു 'മട്ടം' കൊടുക്കുന്നതും എന്റെ ഓർമയിൽ നില്ക്കുന്നു.  ഇച്ചായൻ  മരിക്കുന്നതിന് ഏതാനും നാൾ മുൻപ് പച്ചക്കറിക്കാരൻ പൈലി ചേട്ടനെ കണ്ടപ്പോൾ ഒരു ആശാൻ-ശിഷ്യൻ ഓർമ്മ പുറത്തെടുത്തു. 

ചുറ്റുവട്ടം വിട്ട് സഞ്ചാരം പീറ്റർ അച്ചൻ ആയിട്ട് ചെയ്ത ഒരു ഉപകാരമാണ് അമ്മച്ചി ഇച്ചായൻ പോലുള്ളവർക്ക് ഗോവ, വേളാങ്കണ്ണി എന്നീ (പുണ്യ) സ്ഥലങ്ങൾ കാണാൻ ഇട വന്നു. പിന്നെ അവർക്കുണ്ടായ ഔട്ടിങ്ങ് - ഒരിക്കൽ കാലോടിഞ്ഞ എന്നെയും, അസുഖമായിരുന്ന സജുവിനെയും കാണാൻ ബെംഗളുരുവിലും ഒരിക്കൽ വാവച്ചായൻറെ മുൻകൈയ്യിൽ ബിജ്നോറിൽ പഠിച്ചിരുന്ന എന്നെ കാണാൻ അവിടെ വന്നതും - ദില്ലി പരിസരം ഒക്കെ ഒന്ന് കണ്ടു പോന്നതും ആണ്. അവർ രണ്ടു പേരെയും ഒരു വിമാനം കയറ്റാനായില്ലെന്നതും ഒരു റിഗ്രെറ്റ് ഇപ്പോഴും ഇരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, ഇച്ചായൻ  ആയ കാലത്ത് ഭാഗ്യം തേടി കൊളംബിലും, കുടുംബത്തിന്  ഉപകാരം ചെയ്യാൻ മേരി ആൻറിയെ മഠത്തിൽ ചേർക്കാൻ ഒറീസയിലും മറ്റും പോയിരിക്കുന്നു.  അത്യാവശ്യം ഹിന്ദിയും ഇച്ചായൻ അടിച്ച് വിടുമായിരുന്നു. 

സുഹൃത്തുക്കൾ 

ഇച്ചായന് ഒരു നല്ല സുഹൃത്ത് വലയം ഉണ്ടായിരുന്നു -  അയലക്കം - ബന്ധുത്വം - സഹപ്രവർത്തനം - ഇതൊക്കെ അടിസ് ഥാനം. ബാങ്ക് ജോസഫ് ചേട്ടൻ നല്ല അയല്കാരനായിരുന്നു.  കൊച്ചു വര്ക്കി-ചാക്കൊച്ചയന്മാർ ബന്ധുക്കളും സുഹൃത്തുക്കളും. പാപ്പി  ചേട്ടൻ - ബേബി ചേട്ടൻ ഞാറക്കാവേലി -  സുഹൃത്തുക്കൾ, പ്രത്യേകിച്ച് പാപ്പി  ചേട്ടൻ. ബാങ്ക് ജോലിക്കാരൻ എന്ന ജാഡയേ  ഇല്ല. മാണിക്കത്തെ  ചാക്കോ ചേട്ടൻ - ചിട്ടി കമ്പനി ഉടമസ്ഥൻ. ജീവനക്കാരൻ കൊചുവർക്കി (ച്ചായൻ) സുഹൃത്തും കൂടിയാണ് . ചാക്കോ ചേട്ടന്റെ അനിയൻ കൊചുവർക്കി. കോരമംഗലത്തെ സേവ്യർ  ചേട്ടൻ - സഹ പ്രവർത്തകൻ - സുഹൃത്ത്.  പൂതുള്ളി സ്കറിയ ചേട്ടൻ. ഇതിൽ സ്കറിയ ചേട്ടൻ ഒഴിച്ച് മറ്റെല്ലാവരും ചീട്ടുകളി സംഘവും, തരക്കേടില്ലാത്ത കള്ള് (ചാരായം or ശീമ ) കുടി സംഘവും.  കേന്ദ്രം മാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു - ചിട്ടി കമ്പനി ആപ്പീ സ്,  കളത്തി വീട്, ഞാറക്കവേലിൽ,  അപൂർവ്വമായി  ജോസഫ് ചേട്ടൻറെ  വീട് - ഇവയായിരുന്നു താവളങ്ങൾ.  അവിടെ എവിടെയും സ്വതന്ത്രമായി കേറി ചെല്ലാൻ എനിക്കും സാധിച്ചിരുന്നു.

'അവരിലാരും അവശേഷി'ക്കാതെ വന്നപ്പോൾ ആണ് ഇച്ചായൻ  പോയത്. . ആദ്യം, ജോസഫ് ചേട്ടൻ, പിന്നെ കൊച്ചു വർക്കി , പിന്നെ മാണിക്കത്തെ  ചാക്കോ ചേട്ടൻ, പിന്നെ കളത്തിവീട്ടിൽ ചാക്കോ ചേട്ടൻ, പിന്നെ പാപ്പീ ചേട്ടൻ, പിന്നെ സ്കറിയ ചേട്ടൻ, ബേബി ചേട്ടൻ, മാണിക്കത്തെ വർക്കി  ചേട്ടൻ, സേവ്യർ  ചേട്ടൻ...  എല്ലാരും! മിക്കവരുടെയും ഭാര്യമാർ ഇന്നും ഇരിക്കുന്നു. അവരിൽ  ഏറ്റവും അവശത അമ്മച്ചിക്ക് തന്നെ. ചാക്കോച്ചായന്റെ ഭാര്യ മാത്രം ഭര്ത്താവിനു മുൻപേ പോയി.  അയലക്കത്തിൻറെ  അടുപ്പം സ്വന്തം എന്ന പോലെ ആക്കിയ ഏലമ്മ ചേടത്തിയും പോയി പാപ്പി ചേട്ടന്റെ ഭാര്യ പോയിട്ട് അധികമായില്ല. - നാലോ അഞ്ചോ വർഷം!

വീട്ടിലേക്ക് 

വീട്ടിൽ പോകാൻ: മറവി രോഗം ആയപ്പോൾ ഇച്ചായന്റെ ഒരു പ്രധാന കൺസേൺ 'വീട്ടിൽ  പോകേണ്ടെ? എന്തിനാ ഇവിടെ  ഇരിക്കുന്നെ എന്നത് ആയിരുന്നു?' എത്രയോ സത്യമായ ചിന്ത - ഇച്ചായൻ  വീട്ടിലേക്ക് പോയിരിക്കുന്നു.  അമ്മാമ്മ മരിച്ചപ്പോൾ നമ്മൾ ഉദ്ധരിച്ച സങ്കീർത്തനം ഓര്ക്കുന്നു. 'കര്ത്താവിന്റെ ഭവനത്തിലേക്ക് പോകാം എന്ന്  അവർ പറഞ്ഞപ്പോൾ എന്റെ ശരീരവും മനസ്സും ആനന്ദിച്ചു! (Ps. 122:1)  ഇച്ചായൻ  പോയത് വലിയ ആശ്വാസത്തോടെ ആയിരുന്നിരിക്കണം - ബ്രേക് ഫാസ്റ്റ് കഴിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അനുഭവിച്ച ബുദ്ധിമുട്ട് അധികം മിനിട്ടുകൾ നീണ്ടില്ല. ദൈവത്തിന് സ്തുതി. ഇച്ചായാ, വീട്ടിൽ ഇരുന്ന് സന്തോഷിക്കുക!

J. Prasant Palakkappillil CMI Ph. D
Principal
Sacred Heart College, Thevara
91-484-4044418; 94471 55564