SHUBI SEBASTIAN

എനോക് - 365.  ദൈവത്തിനു പ്രിയപ്പെട്ടവനായി ജീവിച്ചു പിന്നെ അവനെ കണ്ടിട്ടില്ല. ദൈവം അവനെ എടുത്തു. 

ദൈവം നേരത്തെ എടുത്തത് ദൈവത്തിന് പ്രിയങ്കരമായി ജീവിച്ചതിനാൽ - ദൈവത്തോടൊപ്പം നടന്നതിനാൽ - എന്നൊരു വായന കൂടിയുണ്ട്. 

കഴിഞ്ഞ ഒരു വർഷമായി, മിക്കവാറും എല്ലാ വെള്ളിയാഴ്ചകളിലും തിരുഹൃദയ പ്രാർത്ഥനകളുടെ നിയോഗം ശുഭി പ്രശാന്തിന്റെയും, പ്രശാന്ത് റാഫേലിന്റെയും  കേൾക്കുമ്പോഴെല്ലാം എൻറെ  പ്രാർത്ഥനകളും അവയോടൊപ്പം ചേർത്ത് വച്ചിരുന്നു. ആദ്യ ഘട്ടത്തിൽ വളരെ വിഷമമം ജനിപ്പിക്കുന്ന വാർത്തകളും പിന്നീട് പ്രതീക്ഷ നൽകുന്ന വാർത്തകളും,  കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച വലിയ വേദന അനുഭവിക്കുന്നതിന്റെ വാർത്തകളും ഒടുക്കം 35 വയസ്സിൽ ശുഭി നമ്മിൽ നിന്നും പോയി എന്നും അറിയുമ്പോൾ 2000 വര്ഷം മുമ്പ് 33 വയസ്സുകാരൻ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്റെ പ്രാർത്ഥന,  - പിതാവേ നീ എന്ത് കൊണ്ടെന്നെ കൈ വെടിഞ്ഞു? എങ്കിലും എന്റെ ഇഷ്ടമല്ല പിതാവേ അവിടുത്തെ ഇഷ്ടം നിറവേറട്ടെ! 

ഈ കുടുംബത്തിന്റേതും നമ്മുടെ ഏവരുടെയും ആകട്ടെ! അവന്റെ അമ്മയുടെ വേദനയും സമർപ്പണവും കുടുംബാംഗങ്ങൾക്ക് ശക്തി പകരട്ടെ!

Col 4:16 ഞങ്ങൾ ഭഗ്നാശരാകുന്നില്ല. ഞങ്ങളിലെ ബാഹ്യ മനുഷ്യൻ ക്ഷയച്ചുകൊണ്ടിരിക്കയാണെങ്കിലും ആന്തരിക മനുഷ്യൻ അനുദിനം നവീകരിക്കപ്പെടുന്നു.

ദൈവം ഞങ്ങൾക്ക് നൽകുന്ന സാന്ത്വനത്താൽ ഓരോ തരത്തിലുള്ള വ്യഥകളനുഭവിക്കുന്നവരെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ഞങ്ങൾ ശക്തരാകേണ്ടതിനും ഞങ്ങൾ ദൈവത്തട്ടിൽ നിന്ന് അനുഭവിക്കുന്ന അതെ ആശ്വാസം തന്നെ അവരും അനുഭവിക്കേണ്ടതിനും അവിടന്നു ഞങ്ങളെ എല്ലാ ക്ലേശങ്ങളിലും ആശ്വസിപ്പിക്കുന്നു. 2 Cor 1:4

ശുഭി സേക്രഡ് ഹാർട്ട് കോളേജിലെ കന്യാസ്ത്രീകൾ അല്ലാത്ത ആദ്യ വനിത ഫാക്കൽറ്റി ആയി താൻ   പഠിച്ച കലാലയത്തിൽ തന്റെ പിതാവ് മേധാവിയായിരുന്ന വിഭാഗത്തിൽ 2010 ൽ ആണ് ചേർന്നത്. Ph.Dപൂർത്തിയാക്കാൻ എല്ലാ തയ്യാറെടുപ്പുകളും നടത്തി വരുമ്പോൾ ആണ് ആരോഗ്യ പ്രശ്നങ്ങൾ കാരണം അവധിയിൽ പ്രവേശിച്ചത്. 

താൻ പ്രവർത്തിച്ച 5 വർഷവും, പ്രസന്ന മുഖമായി, പ്രസരിപ്പോടെ ശുഭി നടന്നു. വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് കൗൺസിലിംഗ് സൗകര്യങ്ങൾ തരപ്പെടുത്തുന്ന ഉത്തരവാദിത്തം ഏറ്റവും സൂക്ഷ്മതയോടും മുൻകൂട്ടി ഒരുക്കത്തോടും നിർവഹിച്ചിരുന്നു.  കൗൺസിലറെ കണ്ടെത്തുക, അത് സംബന്ധമായ ക്ളാസുകൾ ആസൂത്രണം ചെയ്യുക, പുതുശ്ശേരി അച്ഛന്റെ സഹായത്തോടെ മാനസിക ആരോഗ്യ പരിപാലനത്തിന്റെ പരിശീലങ്ങൾ ഒരുക്കുക ഒക്കെ ക്രമമായി നടത്തിയിരുന്നു. ക്ളാസുകൾ നടത്തി  കൃത്യമായി സമയത്ത് പരീക്ഷ ഫലം നൽകുന്നതിൽ എക്കാലവും നിഷ്ഠ പുലർത്തിയിരുന്നു.

അസുഖമായി എന്ന കേട്ടപ്പോൾ ശുഭിയുടെ ആദ്യ കൺസേൺ അത് , കുട്ടികൾക്കും സഹപ്രവർത്തകർക്കും പകരുന്നതാവുമോ എന്നതായിരുന്നു.  അത് കൊണ്ട് കഴിയുന്നതും ഒതുങ്ങി മാറാൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നു. 

മുഷിഞ്ഞൊരു വാക്ക് പറഞ്ഞ് കേട്ടിട്ടില്ല. സൗമ്യതയുടെയും സൂക്ഷ്മതയുടെയും ഒരു സാന്നിധ്യമായി ശുഭി കടന്നു പോകുമ്പോൾ വലിയ വിഷമത്തോടെ വലിയ സ്നേഹത്തോടെ നമ്മുടെ ഈ സഹോദരിയോട് യാത്ര ചോദിക്കാം. 

മരണത്തിന്റെ താഴ്വരയിൽ കൂടി നടക്കുവാനും ഞാൻ ഭയപ്പെടുകയില്ല. .കർത്താവിന്റെ  ഭവനത്തിൽ ഞാൻ ചിരമായി വസിക്കും - 23 സങ്കീർത്തനം നമ്മെ ആശ്വസിപ്പിക്കട്ടെ. 

Where are you PC? A Call to be Responsive to Presences - In Memory of DR. P.C.SEBASTIAN

Dr. P.C. Sebastian – served SH College from 1992-2015 in the department of Zoology.

Dr PC Sebastian – Padinjareyil, left us and this world at the young age of 60. 

To my mind Dr PC was a combination of polarities. 

On the one hand, he was the embodiment of what Tennyson has written:

To follow knowledge like a sinking star

Beyond the utmost bound of human thought

He stepped out of his rural boundaries as a young man, sought knowledge beyond the narrow boundaries of Keralam, attained a Ph. D, got passionate about research, enthusiastic about bio-technology, went for a post-doc.

With great enthusiasm, he joined SH in 1992. 

With his exposure, he stood out  among his colleagues - in his appearance - slim, trim and dapper, in his thinking, in his outlook. 

Even after his retirement, and in spite of his persisting ailments, his quest for knowledge led him to go beyond the national boundaries and reach US to pursue knowledge.  It was there that he was found in an acute stage of illness. He had to rush back without accomplishing his dream project.  

When his dreams of further research or initiating new programmes in Bio-technology did not materialise, he felt disappointed. 

However, he always nurtured and inspired students to take up research.  And indeed there are a few scholars around the globe, who owe it to him to have been inspired to take up research seriously, and perhaps, make a career out of it. 

He also had a genuine concern for his students, for their progress and overall development.  It was perhaps, such a concern that led to him to be entangled in a world altogether alien to academics, and landed him and many who trusted him in trouble. 

On the other hand, perhaps, not getting his dreams realised, his energies got diverted and dissipated, and he landed in dire trouble, for which he and many others had to endure a lot of agony. 

He was very self-conscious and careful about his appearance.   Last time I had called him was about 6 months ago - he responded saying that he wanted to come, see all of us and settle all his issues, which he would certainly do.  However, he could not come then, as he was having a protruded belly, with which he didn't want to appear in the College. 

He struggled for almost a month before he was released from the limitations of this world!  

Generally, I found him to be an able teacher, enthusiastic about research, friendly to the student, unassuming, free from the typical cliques, in spite of being a teacher a man of few words, hardly ever heard speaking ill of others, careful not to step over anyone's toes.  In the words of Prof. Jose Abraham, he was a robust optimist.

It was thanks to him that I heard about STAR college, and he inspired me to have that status added to the accomplishments of the college.

He also cared for his family members - especially, those who pursued knowledge.  They were his pride and concern. 

When I reflect on the passing away of PC, I too share the sentiments Dr. Samson expressed: presences pass by – pass away.  As the poem by Chullikkad goes: Where is John? Am I his kaavalaal? We miss them and when we decide to be of good to them, they have already gone.  This should not happen.  Every moment to be ready to be a kaavalal is a tremendous call. When I heard the news of PC being in Lakeshore, I did contemplate a visit, but it was not a priority.  Zoology team, planned to visit him at his home, and had reserved flight tickets to Kannur.  But just 2 days before that, he departed, and we had to be satisfied with a Eulogy at his bier!

Let us commit Dr. PC Sebastian to the realm of peace and ultimate knowledge, where he will rest forever.  Eternal rest grant to him O Lord, and let perpetual light shine on him!

Sr Melanie - the Bright Nun of Hindi, Music and Laughter

Sr. Melanie SD is no more. She must be around 85.  First profession in 1954.  Final profession in 1960. Almost 35 years as Hindi teacher at St. Thomas School. Has taught almost all of my five sisters. Her range was from V to X standards.  I remember my elder sister and one of her classmates - Ambujakshi - conversing in Hindi, with the tidbits they had from her classes which used to begin thus:  उठो! और मौन वाचन करो!

Wearing always a rather serious mien, she always bore a motherly mind ('അമ്മ മനസ്സ്). Till today, we had no clue as to Udayanapuram - Vaikom was her native place.  Because, she and her genre of nuns - Sr. Lucy, Sr. Florine, Sr. Ann, Sr. Josephat, Sr. Rozario, Sr. Rosalind, Sr. Floria, Sr. Hyacinth, Sr. Philamin, Sr Evlalia... None of us ever bothered of their place of origin. It didn't matter - they belonged there - Perumanoor - very much there.  They had made our parish their family, their home. 

I remember Sr. Melanie as part of the choir together with Sr. Ann.  But she was something like all pervasive without making it obvious. Was he part of Mathrusangham? part of Sodality - CLC? guiding altar boys? Perhaps, she was - perhaps she wasn't.  However, I have a feeling that she was part of it all. I recall her visiting our home - perhaps, it is just a feeling, perhaps, she didn't.  However, we all felt thus about most of those sisters - who were more of mothers to us, than sisters! I recall Sr. Melanie coming specially for my ordination, and giving a gift to me.  Our family recalls her presence during the commemoration of my father.  This is not just speaking about - me, my family and Sr Melanie - but rather to show that that would be the sentiment by most of the Catholic families of Perumanoor of those times, for Sr. Melanie or for the sisters of the destitute of Perumanoor. 

With her long stint of being at Perumanoor for almost four decades she has further sanctified the small locale of Perumanoor already blessed by the birth of the venerable founder of SDs Rev. Varghes Payyappilly. 

I recall with regret that when she approached for an admission for one of her relatives for a UG or PG seat - I forget - almost to the point of insisting, and finding it not so easy to oblige, I felt uncomfortable.  I am not sure whether finally the candidate was admitted or not.  Anyhow, we did have a conversation over phone over that. 

It is quite fitting that the sister act of the nuns' choir is all rich with rhythm and interludes (though jarring they sound to me).  This is very unlike the typical funeral mass of our rite.  But with Sr. Melanie as a committed minister of the word through music ministry in the Church bidding good bye, the effort is right and fitting! May she be taken to that haven of soothing music and God's rhythm. 

The last couple of months, for Sr. Melanie, had been perhaps like those days of confusion for the disciples when they found their Master dead.  The pious women who followed Jesus were almost lost.  They took Jesus for a ghost or for a gardener.  But Jesus finally opened their eyes and confirmed that it was He! And they responded, Rabboni, addressing him endearingly as the Master! Today, she has found that revelation and she is definitely singing with the heavenly choirs 'Hallelujah! 

Coincidentally, but befittingly, today's readings are all about this! The wise virgins, who had ensured there was enough oil for them to last through the wait for the bridegroom to arrive. (We make fun saying that the five foolish virgins went and established a convent!) Sister Melanie, the wise virgin has kept the lamp burning ever replenishing it with the oil of God's love made real through service on the planet. Melanie is from Greek, and means 'dark' - though Sister has the name after the Latin Saint Melania.  Unlike the name, she was a very white or bright soul of goodness, after the heart of Jesus her master, who went about doing good.  The long years of over 60 years of that wait of this wise virgin, who kept her lamp shining through good deeds,  is becoming complete today, and we bid her farewell. 

The Gospel, speaks about the great hope into which Sr. Melanie is entering, but it concludes with the exhortation for us mortals, Be alert, be awake! ജാഗരൂകരായിരിക്കുവിൻ (Mtt 25:12).  We are invited 'to be with Christ always' (I Thes. 4:17). 

Beloved sister, 'till here, till now, we accompanied you, henceforth, the angels in heaven will accompany you.'